Barry Sheene

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Barry Sheene (11 september 1950 - 3 maart 2003) was een Britse motorcoureur.

Als zoon van een GP-monteur kwam Sheene al op jonge leeftijd in aanraking met de sport. In de vroege jaren zeventig had hij succes in de lichtere klassen, waarin hij streed tegen coureurs als Jan de Vries en Angel Nieto. Een paar jaar later stapte Sheene over naar de zware klassen. In 1975 leek er een einde te komen aan zijn carrière na een zeer hevige valpartij op het roemruchte Amerikaanse circuit van Daytona Beach. Sheene maakte echter een wonderbaarlijke come-back. Nadat hij in 1976 vijf Grand-Prix-overwinningen behaalde, mocht hij zich wereldkampioen in de Koningsklasse noemen. Ook in 1977 werd hij wereldkampioen. De jaren daarna was de Amerikaan Kenny Roberts zijn voornaamste rivaal.

De strijd werd niet alleen op de baan uitgevochten, maar ook met woorden. Barry Sheene deed vaak stevige uitspraken in de pers. Toch was hij, mede dankzij zijn flamboyante levensstijl, zeer geliefd. Sheene trouwde met een topmodel en reed rond in een Rolls-Royce met het kenteken BS7. Het startnummer 7 werd een kenmerk dat de bijgelovige Sheene niet meer wilde afstaan, ook niet toen de wereldtitel hem het recht gaf om nummer 1 te voeren.

Na een overstap van Suzuki naar Yamaha leek het erop dat Sheene in 1982 weer in de race was voor de wereldtitel. In de training voor de GP van Engeland maakte een zeer zware crash een einde aan die aspiraties. Ook Jack Middelburg, die door zijn overwinning van deze Grand-Prix in 1981 gezien werd als een kanshebber, raakte bij deze valpartij betrokken. Net als in 1975 werd gevreesd voor het leven van Sheene, maar (evenals Middelburg) kwam hij er met veel wilskracht weer bovenop. Zijn been werd met 27 schroeven vastgezet.

In zijn laatste actieve jaar als coureur, in 1984, moest Sheene het doen met een privé-machine. Toch werd hij nog zesde in de eindstand, net voor Wayne Gardner en Boet van Dulmen.

Eind jaren tachtig verhuisde Sheene met zijn gezin naar het zonnige Australië, waar het klimaat gunstiger was voor de artritis die hij door zijn valpartijen had opgelopen. Hij gaf commentaar bij de wedstrijden voor de Australische televisie en was al snel in Australië net zo bekend als in Engeland.

In 2002 kreeg Sheene kanker. In een interview verklaarde hij met zijn kenmerkende cockney-accent dat de ziekte weliswaar een 'pain in the arse' was, maar dat hij vol goede moed was om ook deze strijd te winnen. Het mocht niet zo zijn en een half jaar later stierf de Britse volksheld op 52-jarige leeftijd.