Staðhæfing
Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu
Í heimspeki er staðhæfing skilin sem inntak eða merking fullyrðingar en óháð tilteknum miðli, þ.e. tungumáli.
Segja má að ólíkar setningar sem merkja það sama tjái sömu staðhæfinguna, það er að segja þær staðhæfa það sama um heiminn. Til dæmis staðhæfir íslenska setningin „snjór er hvítur“ það sama og enska setningin „snow is white“, þýska setningin „Schnee ist weiss“ og franska setningin „la neige est blanc“. Engu að síður eru setningarnar ólíkar setningar á mismunandi tungumálum, sem eru í sumum tilvikum myndaðar úr alls óskyldum orðum. Þær staðhæfa samt allar nákvæmlega það sama, nefnilega að snjór sé hvítur. Því má segja að í krafti merkingar sinnar tjái þær allar sömu staðhæfinguna. Einnig getur verið að ólíkar setningar á sama tungumáli tjái sömu staðhæfinguna.
Í sumum kenningum um sannleikann eru staðhæfingar teknar sem sannberar (þ.e. staðhæfingar eru taldar geta verið sannar eða ósannar) fremur en setningar eða fullyrðingar.
Í hugspeki er því stundum haldið fram að hugsun sé máltengd vegna þess að íbyggin viðhorf geri ráð fyrir getunni til að skilja staðhæfingar og sé þar með hugtakaleg því getan til að mynda og nota hugtök sé nauðsynleg til þess að geta skilið ólíkar staðhæfingar.
Í hversdagslegu máli er oft ekki gerður neinn greinarmunur á staðhæfingu og fullyrðingu.
