دار زدن
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
دار زدن یکی از معمول ترین روش‌های اعدام است که در اکثر کشورهایی که حکم اعدام وجود دارد ، اجرا می‌شود .
[ویرایش] نحوه مرگ با دار
در حقیقت هنگامی که شخص محکوم به اعدام از طناب دار حلق آویز می‌شود ، ضربه شدیدی به ستون فقرات و گردن وی وارد می‌شود و در نتیجه باعث شکستگی و آسیب شدید در بصل النخاع می‌شود که این امر موجب ایست دستگاه تنفسی بدلیل فلج شدن ریه‌ها می‌شود . البته اگر طول طناب کم انتخاب شده باشد، شکستن گردن اتفاق نمی‌افتد و وی با خفه‌شدن کشته می‌شد و در حالتی که طول طناب بسیار زیاد باشد،علاوه بر اینکه گردن شخص محکوم به اعدام شکسته می‌شود بلکه سر وی از بدن جدا خواهد شد.
[ویرایش] تعداد اعدام
گاه در حکم فردی تعداد دفعات اعدام نیز ذکر می‌شود مثلاً اگر شخصی به دو بار اعدام محکوم شده باشد و بعد از یکبار حلق‌آویز کردن جان نداد ، آنگاه باید دوباره حلق‌آویز شود که در این صورت اگر وی به آن تعداد اعدام شد و نمرد، فرد بخشیده می‌شود.
بطور کلی علل مرگ به‌خاطر دارآویختگی را میتوان این‌گونه ذکر کرد:
- ۱- انسداد سرخرگ‌های حیاتی گردن و نرسیدن خون و اکسیژن به مغز.
- ۲- شکستن گردن و آسیب پیاز مغز (حداقل ۱۲۰ سانتیمتر باید طناب سقوط کند و سپس بایستد تا گردن شکسته شود).
- ۳- انسداد شاهرگ‌ها و افزایش ناگهانی فشار خون که منجر به ایست قلبی می شود.
- ۴- خفگی در اثر انسداد مجرای تنفسی (دار زدن با طناب کوتاه)
