حسین بن علی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
|
|
|
|---|---|
| فروع دین |
|
|
نماز · روزه · حج · زکات |
|
|
محمد · فاطمه زهرا · علی |
|
|
حوادث |
|
|
کتب مرجع |
|
|
قرآن · نهج‌البلاغه |
|
|
دیدگاه |
|
|
مکه · مدینه |
|
حسین فرزند علی پسر ابوطالب و فاطمه دختر محمد پیامبر اسلام و امام سوم شیعیان است. حسین ۳ شعبان ۴ هجری قمری زاده شده و در ۱۰ محرم ۶۱ در کربلا کشته شد.
در میان شیعیان، از وی با القابی همچون «اباعبدالله»، «ثارالله» و «سیدالشهدا» نام برده می‌شود.[۱]
فهرست مندرجات |
[ویرایش] زندگی
هنگام زمام‌داری پدرش با او در جنگ‌های جمل و صفین و نهروان همراهی کرد. سال ۵۰ هجری هنگام مرگ برادرش حسن پسر علی، معاویه حدود ۱۰ سال به عنوان خلیفه باقی بود. معاویه سال ۶۰ هجری مرد و پسرش یزید رابه جانشینی انتخاب کرد. حسین از همان ابتدا بیعت وی را نپذیرفت. یزید نامه‌ای به حاکم مدینه نوشت و به او دستور داد که از حسین برای یزید بیعت بگیرد و اگر حاضر نشد او را به قتل برساند. حسین که حاضر به بیعت کردن با یزید نبود با خانواده خود از مدینه به مکه رفتند.
در این هنگام عده ای از مردم کوفه که از مرگ معاویه با خبر شده بودند نامه‌هایی برای حسین نوشتند و از او خواستند تا به عراق و کوفه بیاید. حسین نیز مسلم بن عقیل را به کوفه فرستاد. ابتدا شماری از مردم کوفه با مسلم بن عقیل همراه شدند. اما با ورود عبیداللّه پسر زیاد که از طرف یزید به حکومت کوفه گمارده شده بود و مردم کوفه را تهدید کرده بود مسلم را ترک کردند.[۲]
در نتیجه عبیداللّه، مسلم بن عقیل را دستگیر نموده و کُشت. حسین با خانواده و یاران خود به طرف کوفه حرکت کرد و در نزدیکی کوفه بود که خبر قتل مسلم را آوردند. عبیداللّه که بر اوضاع کوفه تسلط پیدا کرده بود حر پسر یزید ریاحی را برای دستگیر کردن حسین و همراهانش فرستاد. پس از مواجهه با حر پسر یزید ریاحی وی با حسین همراهی کرد. عبیداللّه عمر پسر سعد را با سی هزار نفر[۳] به کربلا اعزام نمود. این امر موجب شد تا تعداد زیادی از افرادی که با حسین بودند او را رها کنند و تنها حدود ۷۰ تن با او باقی بمانند. عبیداللّه به عمر بن سعد وعده داده بود که اگر حسین را به قتل برساند او را حاکم ری خواهد کرد ولی پس از این ماجرا این کار را نکرد.[۴] عَمر بن سعد دستور داد حسین و همراهانش را محاصره کنند و آب را بر روی آنان ببندند. سرانجام حسین در روز عاشورا، ۱۰ محرم سال ۶۱ در کربلا کشته شد.[۵]
[ویرایش] انگیزه مخالفت حسین بن علی (ع) که منجر به واقعه عاشورا شد
حسین بن علی خود میگوید:«من برای اصلاح و سامان دادن در امت جدم رسول خدا قیام کرده ام، میخواهم امر به معروف و نهی از منکر نموده و به سیره جدم و پدرم علی بن ابی طالب(ع) عمل کنم.» قیام و مخالفت حسین اعلام موجودیت گروهی برای مخالفت از اوضاع نابسامان جامعه آن زمان اسلامی و فساد عمومی و انحطاط فکری و اخلاقی موجود و خط بطلان کشیدن بر راه و روش هیات حاکمه زمام داران هم عصر خود بود. و حسین بن علی شدت شقاوت هیات حاکمه و میزان فشار و اختناقی که برای خاندان پیامبر اسلام از سوی حکومت حاکمه اعمال میشد را محک میزد. به حدی که آنان در واقعه روز تاسوعا و عاشورا حتی به طفل شیر خواره و زنان و کودکان و یتیمان اهل بیت پیامبر اسلام نیز رحم نکردند. این حرکت امام حسین زمینه اثبات حقانیت اهل بیت پیامبر اسلام و اثبات مکتب آنان و به تبع آن زنده نگه داشتن اسلام را موجب شد. معاویه نیز همین معنا را از قبل پیش بینی کرده بود و به یزید سفارش اکید نموده بود که از قتل حسین بن علی صرف نظر کند و اگر حسین با او بیعت نکرد او را به حال خود وا گذارد و با او مدارا کند زیرا قتل او باعث بر اندازی حکومت بنی امیه و اقبال مردم به خاندان پیامبر اسلام خواهد شد. ولی یزید نصیحت پدر خود را عمل ننمود و تصمیم به در بستن خانه اهل بیت پیامبر گرفت.[۶]
[ویرایش] کتاب شناسی
- لمعات الحسین علیه‌السلام، تالیف سیّدمحمّدحسین حسینی‌طهرانی، حاوی برخی از خطبه‌ها و موعظه‌های وی.
- فتح خون (روایت محرم)، نوشته سیٌد مرتضی آوینی، روایتی از وقایع منجر به واقعه عاشورا.
[ویرایش] منابع
- ↑ فرهنگ شیعه،نویسندگان: محمد خطیبی و دیگران، انتشارات زمزم هدایت، ۱۳۸۵، شابک: ۷- ۷۳- ۸۷۶۹- ۹۶۴
- ↑ منتهی الامال، شیخ عباس قمی
- ↑ منتهی الامال، شیخ عباس قمی
- ↑ منتهی الامال، شیخ عباس قمی
- ↑ منتهی الامال، شیخ عباس قمی
- ↑ رخشاد، محمد حسین. در محضر علامه طباطبایی، انتشارات سماء قلم، ۱۳۸۴.
