Βαλδουίνος Β' της Ιερουσαλήμ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

O βασιλιάς της Ιερουσαλήμ Βαλδουίνος Β' με τους ιδρυτές του τάγματος των Ναιτών Ιπποτών Ούγο ντε Πεγιέ και Γοδεφρείδο του Σαίν - Ομέρ.

Ο Βαλδουίνος Β' των Ιεροσολύμων ή Βαλδουίνος του Μπούρκ (πέθανε 1131) ήταν δεύτερος κόμης της Έδεσσας (1100 - 1118) και τρίτος βασιλιάς των Ιεροσολύμων (1118 - 1131). Ήταν γιός του Ούγου κόμητος του Ρεθέλ και της Μελισσάνθης. Είχε δύο νεώτερους αδελφούς, τους Γερβάση και Μανασσή, και δύο αδελφές, τις Ματθίλντα και Οντιέρνα. Θεωρείται οτι ήταν ξάδελφος των αδελφών Ευστάθιου Γ' της Βουλώνης, Γοδεφρείδου της Μπουγιόν και Βαλδουίνου της Βουλώνης. Η σχέση αυτή δεν έχει αποδειχτεί, όμως είναι γνωστό ότι ο Βαλδουίνος ακολούθησε τα τρία αδέλφια στην Α' Σταυροφορία.

Με το πέρας της Σταυροφορίας ο Βαλδουίνος της Βουλώνης έγινε ο πρώτος κόμης της Έδεσσας, ενώ ο Βαλδουίνος του Μπούρκ μπήκε στην υπηρεσία του Βοιμούνδου του Τάραντα, πρίγκηπα της Αντιόχειας, χρησιμοποιούμενος σάν πρεσβευτής μεταξύ Αντιόχειας και Έδεσσας. Έγινε αντιβασιλιάς της Αντιόχειας (1100) όταν ο Βοιμούνδος αιχμαλωτίστηκε απο τους Βίκιγκς εισβολείς, ενώ την ίδια χρονιά που ο Βαλδουίνος της Βουλώνης ανήλθε στον θρόνο των Ιεροσολύμων ο Βαλδουίνος του Μπούρκ διορίστηκε στην θέση του ως κόμης της Έδεσσας. Στην Αντιόχεια έμεινε αντιβασιλιάς ο ανιψιός του Βοιμούνδου Τανκρέδ.

Το 1102 ο Βαλδουίνος και ο Τανκρέδ υποστήριξαν τον βασιλιά των Ιεροσολύμων Βαλδουίνο Α' σε πόλεμο εναντίων των Αιγυπτίων στην Ασκαλόν. Οι Σελτζούκοι Τούρκοι επιτέθηκαν στην Έδεσσα (1104), και στην αιματηρή μάχη της Χαρράν νίκησαν τις ενωμένες δυνάμεις Αντιόχειας και Έδεσσας. Ο Βαλδουίνος του Μπούρκ πιάστηκε αιχμάλωτος των Σελτζούκων και στη θέση του στην Έδεσσα έγινε αντιβασιλιάς ο Τανκρέδος. Ο κόμης παρέμεινε σε αιχμαλωσία στην Μοσούλη ώς το 1108 αφού ο Βοιμούνδος και ο Τανκρέδ προτιμούσαν να πληρώσουν λύτρα προκειμένου να απελευθερώσουν τους δικούς τους αιχμαλώτους παρά τον Βαλδουίνο. Το 1108 πληρώθηκαν τα 60.000 δηνάρια που απαιτούνταν ως λύτρα για την απελευθέρωσή του, απο τον Ζοσκελίν του Κουρτεναί. Ο Τανκρέδ αρνήθηκε να του παραχωρήσει την θέση του στην Έδεσσα αλλά με την υποστήριξη των Βυζαντινών και των Αρμενίων στον Βαλδουίνο υποχώρησε, και αργότερα (1109) συμφιλιώθηκαν και συμμετείχαν μαζί στην πολιορκία της Τρίπολης.

[Επεξεργασία] Βασιλιάς των Ιεροσολύμων

Η στέψη του βασιλιά της Ιερουσαλήμ Βαλδουίνου Β'

Με τον θάνατο του Βαλδουίνου Α' προτάθηκε το 1118 να πάρει τον θρόνο των Ιεροσολύμων ο μεγαλύτερος αδελφός του Ευστάθιος Γ' αλλά ο Ζοσκελίν του Κουρτεναί, παρόλο που ο Βαλδουίνος του Μπούρκ τον είχε εξορίσει το 1113, τον πρότεινε για νέο βασιλιά. Η πρόταση της έγινε αποδεκτή και ο Βαλδουίνος Β' στέφθηκε βασιλιάς των Ιεροσολύμων στις 14/4/1118. Ταυτόχρονα οι Σελτζούκοι Τούρκοι απο την Συρία και οι Φατιμίδες της Αιγύπτου επιτέθηκαν στο βασίλειο των Ιεροσολύμων, όμως ο Βαλδουίνος κατάφερε να αποκρούσει τους μουσουλμάνους χωρίς κάν να δώσει μάχη. Το Σταυροφορικό βασίλειο της Αντιόχειας (1119) δέχθηκε επίθεση και ο Βαλδουίνος Β' έσπευσε να το υπερασπιστεί. Ο Ρογήρος του Σαλέρνο, πρίγκηπας της Αντιόχειας, δεν είχε την υπομονή να περιμένει τις ενισχύσεις του Βαλδουίνου και έσπευσε σε μάχη οπου ο στρατός της Αντιόχειας συνετρίβη.

Τη χρονιά που ανέβηκε ο Βαλδουίνος Β΄στον θρόνο των Ιεροσολύμων δημιουργήθηκε η ισχυρότερη στρατιωτική συμμαχία όλων των εποχών, οι Ναίτες Ιππότες ή Ιππότες του Ναού απο τον Ούγο του Παγιέν. Ο σκοπός της δράσης τους επίσημα ήταν φιλανθρωπικός: να προστατεύουν τους προσκυνητές στα ταξίδια τους στους Αγίους Τόπους. Ο Βαλδουίνος Β' στο Συμβούλιο του Νάμπλους εγκατέστησε τους πρώτους γραπτούς νόμους στο βασίλειο των Ιεροσολύμων, ενώ έδωσε ιδιαίτερα προνόμια στις επαρχίες.

Παράλληλα με την στέψη του Βαλδουίνου ώς βασιλιά των Ιεροσολύμων ο Ζοσκελίν του Κουρτεναί έγινε κόμης της Έδεσσας αλλά αιχμαλωτίστηκε σε μάχη (1122). Ο Βαλδουίνος προσπάθησε να πάρει την αντιβασιλεία του δουκάτου αλλά σε μιά περιοδεία στα τείχη του δουκάτου αιχμαλωτίστηκε και ο ίδιος (1123) παραμένοντας στην αιχμαλωσία μαζί με τονΖοσκελίν, αλλά την επόμενη χρονιά (1124) δραπέτευσαν. Οι Σταυροφόροι πολιόρκησαν και κατέλαβαν την Τύρο με τη βοήθεια Βενετικού στρατού και αυτό οδήγησε αργότερα στην ίδρυση ανεξάρτητων αποικιών των Ιταλικών πόλεων κατα μήκος των ακτών του βασιλείου.

Οι Ναίτες και οι Σταυροφόροι συνέτριψαν τους Σελτζούκους στην μάχη του Αζάζ (1125), οπότε ο Βαλδουίνος πήρε υπό τον έλεγχό του την Έδεσσα και την Αντιόχεια, αλλά απέτυχαν να καταλάβουν την Δαμασκό (1129). Δεν είχε γιό προκειμένου να τον διαδεχθεί στο βασίλειο και γι'αυτό επέλεξε τον γενναίο χήρο Ναίτη Φούλκων Ε' του Ανζού προκειμένου να τον παντρέψει με την κόρη του Μελισσάνθη και να τον ορίσει διάδοχό του στον θρόνο. Οι άλλες του κόρες Αλίκη και Οντιέρνα παντρεύτηκαν τον Βοιμούνδο Β' της Αντιόχειας και τον Ραιμόνδο Β' της Τρίπολης, ενώ η μικρότερη κόρη του Ιοβέτα έγινε μοναχή.

[Επεξεργασία] Πηγές

• Αγγλική Wikipedia
• William of Tyre, A History of Deeds Done Beyond the Sea, trans. E. A. Babcock and A. C. Krey. Columbia University Press, 1943.
• Hans Mayer, The Crusades. Oxford University Press, 1965.
• Alan V. Murray, The Crusader Kingdom of Jerusalem: A Dynastic History 1099-1125. Prosopographia & Genealogia, 2000.
• Steven Runciman, A History of the Crusades, Vol. II: The Kingdom of Jerusalem. Cambridge University Press, 1952.