Motî:avire
Èn årtike di Wikipedia.
avire [f.n.] dins l' ratourneure a l' avire: [advierbire]
1. sins sawè å djusse çou k' on va trover, çou ki va ariver. endaler, djåzer, conter, mezrer, pezer, bouxhî, taper, tirer a l' avire. N' alez nén a l' avire eyou çk' i gn a do dandjî. Prinde on tchivrou l' temtêye bén, mågré les vilins risses; mins Cola dvént mesfiyant; asteure, i leye l' ovraedje a l' avire po ls amateurs (S. Fontaine). Loukîz a: a l' abaye, aweure. F. au hasard, au petit bonheur, à la légère, à l'aventure, selon la conjoncture.
2. må, sins mzurer. I fwait tot a l' avire. >> èn ovradje a l' avire: må fwait. Loukîz a: a l' asulon. F. bâclé, au juger. >> ene sacwè a l' avire a l' apoite: åk nén bén tuzé. Franwal: ahåyant po: projet mal ficelé, mal préparé, bricolé.
Etimolodjeye: latén arbitrium (libe tchwès).
| avirete [f.n.]
1. mehin (pitit racro). I n' a seu vni, pask' il a yeu ene pitite avirete (L. Remacle). F. petit ennui, petit accident, désagrément, contrariété.
2. pitite avinteure, beguén ki toûne må. F. aventure, liaison, mésaventure amoureuse.
3. (pa stindaedje) pierdaedje d' èn efant (fåsse coûtche). F. fausse couche.
4. toû, rujhe Dj' a co yeu des aviretes avou mi éndjolreye. F. problème, ennui.
Etimolodjeye : cawete -ete
Parintêye :
