Vladslo (lied)
Uit Wikipedia
Vladslo is e liedje van Willem Vermandere da goat over 't Duuts militair kerkof in Vlazêle en over olle Duutsche knechtn die doar esneuveld zyn. E begunt met oe schône en kalme da 't doar is, mo beistn nummer verandert de tône, en kom et styf triestig.
[bewerkn] De tekste
- In ‘t Praetbos buiten Vladslo,
- van God en mens verlaten,
- ligt de jonge Peter Kollwitz,
- in een massagraf van soldaten
- en ik ken geen vrediger wereld,
- van roerlozer bomen,
- geen schoner kathedrale,
- om te bidden en om te dromen.
- Je mag er ook nootjes rapen,
- of stilletjes mediteren,
- als z’op uw rechter kake slaan
- moe’j de linkere ook presenteren
- daar komen soms kinders spelen
- en geliefden heel teder vrijen,
- want ‘t mos is daar zo zacht,
- om te slapen en om te schreien.
- Schaam je maar niet om je tranen,
- je mag daar ook nere knielen
- en prevel de dode namen
- van de dertigduizend zielen,
- ze kwamen uit Duitsland de moeders
- en de vaders in grote getallen,
- om zwijgend ‘t hoofd te schudden,
- ‘ach mein Kind ist hier gefallen.’
- Voor al dat nutteloos sterven,
- al dat afgeknakt jong leven,
- waar is die God van den hemel,
- die ons hier vrede kan geven,
- waar zijn nu de dwaze officieren,
- al die leugens zo lelijk gelogen,
- niets dan versteende vaders
- en moeders diepe gebogen.
- In ‘t Praetbos buiten Vladslo,
- op dat massagraf van soldaten,
- staan nu Käthe Kollwitz’s beelden,
- van God en mens verlaten
- en ik ken geen heviger wereld,
- geen menselijker bede,
- dan die twee donkere stenen,
- die zo diepe schreien om vrede.
