Zobowiązanie
Z Wikipedii
Zobowiązanie (łac. obligatio) – rodzaj stosunku cywilnoprawnego, węzeł prawny ( łac. vinculum iuris )łączący dłużnika z wierzycielem, który polega na tym, że "wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić" (art. 353 § 1 kodeksu cywilnego). Prawo zobowiązań reguluje społeczne formy wymiany dóbr i usług o wartości majątkowej. Zobowiązania to księga trzecia Kodeksu Cywilnego.
Klasyczna definicja z prawa rzymskiego brzmi: "Obligatio est iuris vinculum, quo necessitate adstringimur alicuius solvendae rei secundum nostrae civitatis iuria" (łac. zobowiązanie jest węzłem prawnym, który zmusza nas do wykonania świadczenia pewnej rzeczy, według praw naszego państwa).
Cele stosunku zobowiązaniowego:
- ekonomiczne - wymiana dóbr i usług,
- zaspokojenie interesów jednej strony (np. wynikających z deliktów),
- pozaekonomiczne (np. chęć dokonania przysporzenia przy darowiźnie).
Spis treści |
[edytuj] Elementy stosunku zobowiązaniowego
- podmioty:
- podmiot uprzywilejowany (uprawniony) - wierzyciel
- podmiot zobowiązany - dłużnik
- treść zobowiązania:
- uprawnienia wierzyciela
- obowiązki dłużnika
- przedmiot zobowiązania - świadczenie, czyli określone zachowanie się dłużnika, którego spełnienia może domagać się wierzyciel, może polegać na działaniu albo zaniechaniu.
Zobowiązanie na mocy prawa wygasa w momencie wywiązania się z niego stron biorących w nim udział. Zobowiązanie ze stanowiska wierzyciela nazywa się wierzytelnością, zaś ze stanowiska dłużnika - długiem. Wierzytelność jest prawem podmiotowym wierzyciela. Wyróżnia się jego dwa rodzaje:
- uprawnienia zasadnicze (główne):
- uprawnienie do uzyskania świadczenia,
- uprawnienie do uzyskania odszkodowania zamiast lub oprócz świadczenia (po zaistnieniu określonych prawem przesłanek),
- uprawnienia pomocnicze (uboczne):
- uzyskanie odsetek oprócz sumy głównej,
- uzyskanie wiadomości o przedmiocie świadczenia,
- uzyskanie rachunku z zarządu mieniem,
- uprawnienie do zabezpieczenia roszczeń zasadniczych,
- uzyskanie spisu masy majątkowej lub zbioru rzeczy
- inne.
[edytuj] Skuteczność stosunku zobowiązaniowego
Jest to stosunek prawny typu względnego, tzn. jest on skuteczny jedynie między stronami stosunku prawnego (łac. inter partes), tj. między wierzycielem i dłużnikiem. Jest to przeciwnieństwo stosunków prawnych typu bezwzględnego, tj. skutecznych wobec wszystkich (łac. erga omnes), np. stosunki prawnorzeczowe (np. własność).
Spotykane są jednak wyjatki od ograniczonej skuteczności:
- skarga pauliańska - art. 527 kodeksu cywilnego,
- wpisanie praw osobistych i roszczeń do księgi wieczystej - art. 16-17 ustawy o księgach wieczystych i hipotece,
- bezskuteczność względna czynności prawnej.
[edytuj] Wielość stron i podmiotów
Wyjątkowo jednak do stosunku zobowiązaniowego może być włączona osoba trzecia (np. osoba, na rzecz której ma być dokonane świadczenie czy poręczyciel).
W miejsce jednego wierzyciela czy dłużnika może występować niejednokrotnie więcej podmiotów - jest to tzw. wielość wierzycieli oraz wielość dłużników, których traktuje się jako jedną stronę (łac. pars) - odpowiednio: uprawnioną i zobowiązaną. W niektórych wypadkach można mówić o stosunkach wielostronnych, np. akredytywa.
Podmioty muszą być indywidualnie oznaczone w momencie powstania stosunku prawnego (co do zasady). Możliwe są jednak przypadki, gdy zindywidualizowanie wierzyciela nastąpi później, jednak najpóźniej w chwili spełnienia świadczenia przez dłużnika. Wyjątkiem jest art. 467 pkt. 2 kodeksu cywilnego - złożenie do depozytu sądowego jako surogat wykonania zobowiązania, gdy dłużnik nie wie, kto jest wierzycielem.
Osoba wierzyciela lub dłużnika może być wyznaczona przez inny stosunek prawny, w szczególności przez stosunek prawnorzeczowy.
Zdolność prawną oraz zdolność do czynności prawnych podmiotów określa się wg przepisów części ogólnej prawa cywilnego. Odmiennym problemem jest tzw. zdolność deliktowa.
[edytuj] Zobowiązania niezupełne
Zobowiązania niezupełne (łac. obligationes naturales) - takie stosunki zobowiązaniowe, które są pozbawione możliwości przymusowego dochodzenia świadczenia przez wierzyciela. Cechy charakterystyczne to niezaskarżalność oraz możliwość zatrzymania przez wierzyciela uzyskanego świadczenie w swoim majątku bez obowiązku jego zwrotu jako nienależnego.
Przykłady:
- roszczenie przedawnione, które nie wygasło na podstawie innych przepisów,
- zobowiązanie z gry lub zakładu, poza szczególnymi przypadkami gier i zakładów zarządzonych lub zatwierdzonych przez państwo,
- zobowiązania, w których obowiązek świadczenia czyni zadość zasadom współżycia społecznego.
Instytucja zobowiązań niezupełnych ma dziś małe znaczenie praktyczne.
[edytuj] Realizacja uprawnień wierzyciela
Istnieją trzy sposoby zaspokojenia wierzyciela:
- dobrowolne spełnienie świadczenia przez dłużnika,
- przymus państwowy:
- egzekucja sądowa (wg kodeksu postępowania cywilnego),
- egzekucja administracyjna (wg ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji),
- samopomoc wierzyciela, np. art. 432 kodeksu cywilnego.
Sposób przymusowego uzyskania świadczenia od dłużnika jest w pewnym stopniu zależny od rodzaju świadczenia oraz od przedmiotu tego świadczenia.
[edytuj] Najważniejsze źródła zobowiązań
- czynności prawne
- umowy
- jednostronne czynności prawne
- decyzje administracyjne
- czyny niedozwolone (delikty)
- bezpodstawne wzbogacenie i nienależne świadczenie
- prowadzenie spraw cudzych bez zlecenia
[edytuj] W prawie prywatnym międzynarodowym
W prawie prywatnym międzynarodowym w zakresie zobowiązań z czynności prawnych przyjmuje się wybór prawa.
Istnieje spora dyskusja na temat prawa właściwego w przypadku braku wyboru prawa. Proponowano łącznik miejsca zawarcia kontraktu i łącznik miejsca wykonania zobowiązania. Kwestię próbowała rozwiązać teoria charakterystycznego świadczenia oraz koncepcja prawa najbardziej odpowiedniego.
Kwestię tę reguluje polska ustawa Prawo prywatne międzynarodowe, inne regulacje dotyczą zobowiązań wekslowych i czekowych, umownych stosunków przewozowych oraz dotyczące umów konsumenckich.
