Złamania części twarzowej czaszki
Z Wikipedii
Złamania części twarzowej czaszki (złamania struktur kostnych masywu szczękowo-sitowego) stanowią do 20% złamań w obrębie kości twarzy.
Spis treści |
[edytuj] Podział Le Forta
Zaproponowany przez René Le Forta (1869-1951) w 1901 roku podział złamań struktur kostnych masywu szczękowo-sitowego[1] jest wciąż w użyciu. Le Fort wyodrębnił trzy typy złamań, nazwane później od jego nazwiska:
- złamanie typu Le Fort I: oderwanie wyrostka zębodołowego górnego i podniebienia od szczęki
- złamanie typu Le Fort II: oderwanie szczęki od pozostałej części twarzoczaszki, wgniecenie środkowego piętra twarzy z uszkodzeniem sitowia, oczodołu i dróg łzowych;
- złamanie typu Le Fort III: oderwanie twarzoczaszki od podstawy czaszki. Linia złamania w typie III przebiega przez szew jarzmowo-czołowy, szew szczękowo-czołowy, szew nosowo-czołowy, dół podskroniowy i dół skrzydłowo-podniebienny.
[edytuj] Złamanie typu Le Fort I
[edytuj] Złamanie typu Le Fort II
[edytuj] Złamanie typu Le Fort III
[edytuj] Rozpoznanie
[edytuj] Leczenie
Leczenie złamań części twarzowej czaszki należy do chirurga szczękowego. Każdy chory z rozpoznaniem tych złamań powinien zostać hospitalizowany. Celem leczenia jest przywrócenie prawidłowych relacji anatomicznych struktur kostnych i tkanek miękkich; leczenie polega na opracowaniu rany, usunięciu martwiczych fragmentów tkanek i repozycji złamań, i późniejszej rekonstrukcji ubytków tkankowych.
Przypisy
- ↑ Le Fort, R: Etude experimental sur les fractures de la machoire superieure; Rev Chir; 23; (1901); 208
[edytuj] Bibliografia
- Otorynolaryngologia praktyczna. Podręcznik dla studentów i lekarzy. Tom I. Grzegorz Janczewski (red.). Gdańsk: Via Medica, 2007, ss. 257-259. ISBN 978-83-60072-75-2.