Wojny punickie
Z Wikipedii
'Wojny punickie' to konflikty zbrojne między dawnymi sprzymierzeńcami, Rzymem a Kartaginą. Przyczyny wojen punickich to walka o dominację w zachodniej części basenu Morza Śródziemnego. Trzy wojny punickie rozegrały się w latach: 264-241 p.n.e., 218-201 p.n.e. i 149-146 p.n.e.. Wszystkie zakończyły się zwycięstwem Rzymu, ostatnia zburzeniem Kartaginy i przejęciem jej wszystkich posiadłości przez Rzymian, co dało początek imperium rzymskiemu.
Przebieg poszczególnych wojen opisano w artykułach:
'Znaczenie w kulturze rzymskiej'
Zniszczenie Kartaginy pomimo zmiennego biegu wojen było jednym z najistotniejszych zdarzeń kulturotwórczych, kształtujących świadomość społeczeństwa rzymskiego; świadectwem wytrwałości i bezwzględności Republiki, dążacej do rozszerzania wpływów politycznych i gospodarczych. Postać Hannibala pozostała synonimem najwyższego stopnia zagrożenia.
'Znaczenie w kulturze współczesnej'
Od okresu Odrodzenia, wiedza o przebiegu wojen punickich i okolicznościach zagłady fenickiej kolonii stała się kanonem wykształcenia w kręgu kultury zachodniej, w tym studiów strategicznych i taktycznych na współczesnych uczelniach wojskowych[1], jak też źródłem inspiracji dla wielu dzieł sztuki, w tym literatury pięknej.
[edytuj] Przypisy
- ↑ por. uwagi o planie Schliffena w:B.Tuchman, Sierpniowe salwy, Warszawa 1984.
