Węgiel-14
Z Wikipedii
Węgiel-14 lub poprawniej 14C, to promieniotwórczy izotop węgla, odkryty 27 lutego 1940 roku przez Martina Kamena i Sama Rubena. Jądro atomowe 14C zawiera 6 protonów i 8 neutronów.
Węgiel-14 powstaje w górnych warstwach troposfery i w stratosferze w wyniku pochłonięcia neutronu przez atom azotu. Neutrony powstają w wyniku oddziaływania promieniowania kosmicznego z atomami atmosfery. Reakcja powstawania izotopu węgla-14:
- 1n + 14N → 14C + 1H
Powstały węgiel jest utleniany i tworzy dwutlenek węgla, biorący udział także w procesach życiowych. Jego rozpad promieniotwórczy sprawia, że jego udział w tkankach w momencie ich powstawania jest największy a z czasem maleje.
Zawartość izotopu 14C w pozostałościach zawierających węgiel jest używana do szacowania wieku przedmiotów metodą datowania radiowęglowego. Jego naturalny udział względem pozostałych izotopów węgla wynosi 0,00000000012%, a czas połowicznego rozpadu około 5760 lat.14C jest jednym z ważniejszych typów datacji bezwzględnej stosowanych w archeologii.