Tryb wsadowy

Z Wikipedii

Tryb wsadowy, przetwarzanie wsadowe - wykonywanie serii zadań (programów) przez komputer. Zazwyczaj kolejne zadania są ze sobą powiązane: dane wyjściowe jednego programu przekazywane są kolejnemu programowi, któremu służą jako dane wejściowe itd.

Termin "wsad" (ang. batch) pojawił się w czasach, gdy kod programów wprowadzany był do komputera za pomocą kart perforowanych, a czas pracy komputera był drogi. Karty z kodem programu przekazywano operatorowi systemu ("sysopowi"), który rezerwował termin dla jego wykonania i w stosownym momencie wprowadzał kod programu do komputera. Ponieważ "sysop" zwykle wprowadzał kilka programów naraz, całość określano jako "wsad", a tak uruchamiane programy nazywano "zadaniami wsadowymi".

Zadania wsadowe organizowane są w ten sposób, by ich realizacja przebiegała bez udziału użytkownika, dlatego ich dane wejściowe specyfikowane są jako parametry wiersza poleceń przekazywane z innych zadań poprzez mechanizm potoków. Kontrastuje to z pracą programów interaktywnych, które wymagają wprowadzania danych przez użytkownika.

Zalety przetwarzania wsadowego:

Podział zasobów komputera między wielu użytkowników
Możliwa realizacja w czasie, gdy system jest realatywnie mało obciążony
Minimalizacja czasu bezczynności systemu dzięki pracy bez ingerencji człowieka
Związane z powyższym efektywne wykorzystanie zasobów drogiego (zazwyczaj) systemu komputerowego

Historycznie przetwarzanie wsadowe związane jest z komputerami klasy mainframe - ze względów ekonomicznych większość operacji wykonywanych przez te komputery realizowana była w trybie wsadowym. Inne przyczyny były bardziej prozaiczne - terminale graficzne i interfejsy graficzne były kiedyś rzadkością.

Przetwarzanie wsadowe pokazuje swą moc w systemach klasy Unix, choć elementy pracy wsadowej można spotkać również w systemie DOS.