Transkrypcja Hepburna
Z Wikipedii
Transkrypcja Hepburna - najpopularniejsza transkrypcja pisma japońskiego na alfabet łaciński (tzw. latynizacja).
Spis treści |
[edytuj] Historia
[edytuj] Transkrypcja
[edytuj] Spółgłoski
Wszystkie spółgłoski poza poniższymi czyta się tak samo jak w języku polskim:
- „ch” - jak ć;
- „f” - jak słabe f zbliżone bardzo do h;
- „j” - jak dź;
- „r” - jak słabe r, zbliżone do l;
- „sh” - jak ś;
- „ts” - jak c;
- „w” - jak ł;
- „y” - jak j;
- „z” - jak dz.
Spółgłoski podwójne czyta się osobno (jak w języku polskim). Podwojoną spółgłoskę „sh” zapisuje się jako „ssh”, „ch” jako „tch”, zaś „j” jako „dj”.
[edytuj] Samogłoski
Należy wymawiać je tak samo jak w języku polskim; wyjątkami od tej zasady są wspomniane wcześniej „y” reprezentujące spółgłoskę j oraz „u”, które należy wymawiać przy rozluźnionych ustach.
[edytuj] Samogłoski długie
Wymawiane są w dwa razy dłużej niż zwykłe samogłoski. Najczęściej zapisywane są one jako odpowiednie samogłoski z kreskami: „ā, ē, ō, ū” lub daszkami „â, ê, ô, û” nad nimi. Wyjątkiem jest długie i zapisywane „ii”. Często głoski o i u wydłużane są w hiraganie za pomocą litery „u”, co czasami przedstawia się w romanizacji jako „ou” i „uu”.
[edytuj] Uwagi
Wyrazy takie jak geisha, czy shogun zgodnie z regułami transkrypcji winny być czytane jako geisia i siogun, mimo wszystko ich polskie odpowiedniki gejsza oraz szogun przyjęły się w języku polskim, gdy systemy transkrypcji były jeszcze niedoskonałe i niedostatecznie rozpowszechnione.
