Tomas Tranströmer
Z Wikipedii
Tomas Gösta Tranströmer (ur. 15 kwietnia 1931 w Sztokholmie) – najwybitniejszy współczesny poeta szwedzki. Był głównym kontrkandydatem Wisławy Szymborskiej do Nagrody Nobla.
Tranströmer jest z wykształcenia psychologiem i pracował w tym zawodzie do 1990 r., kiedy przeżył udar mózgu. Częściowo sparaliżowany w następstwie choroby, poświęcił się odtąd twórczości poetyckiej jako głównemu zajęciu. Mimo niedowładów oraz (przejściowej) utraty mowy nie zaprzestał prowadzenia aktywnego trybu życia i spotykania się z czytelnikami. Jego rzecznikiem jest żona Monika, która towarzyszy mu w podróżach i spotkaniach publicznych. Jak twierdzą uczestnicy tych spotkań (w Polsce ostatnio w 1999 w Krakowie), małżonkowie porozumiewają się przy pomocy swoistego, ledwo zauważalnego dla postronnych kodu znaków.
Poezję Tranströmera cechuje duża zwięzłość. Pisze o doznaniach religijnych, jego wiersze ujawniają inspiracje muzyczne (poeta grał na fortepianie i organach), poruszają problemy zagubienia człowieka we współczesnym świecie. Język poezji Tranströmera jest wyciszony, jednocześnie w utworach spotyka się obrazy pełne paradoksów.
W roku 1990 otrzymał za Żywym i umarłym (szw. För levande och döda) Nagrodę literacką Rady Nordyckiej.
[edytuj] Bibliografia (wybory poezji w języku polskim)
- Dziki Rynek i Żywym i umarłym; Kraków : "Miniatura", 1989
- Moja przedmowa do ciszy; Kraków : Oficyna Literacka, 1992
- Muzeum motyli; Kraków : Oficyna Literacka, 1994
- Gondola żałobna; Kraków : Oficyna Literacka 1996
- Późnojesienny labirynt; Kraków : Oficyna Literacka, 1997
- Niebieski dom; Warszawa : "IBiS", 2000
- Podsłuchany horyzont; Lublin : "Gaudium", 2005
