Dyskusja:The Band

Z Wikipedii

Widać, że leader Robbie Robertson jest zapatrzony w siebie. Przegrywa gitarową walkę z Erickiem Claptonem na oczach widzów. Perkusista rzuca ręcznikiem w zchodzącego Claptona. Zawodowiec bo nie można rzucać przepoconych, smrodliwych tkanin na instrument muzyczny. Także i młody Eryk też się czegoś nauczył.

Ale muza się broni. Jest taka amerykańska. Tylko, że Europa wygrała dzięki Beatles, Led Zeppelin, Roling Stons, Animals, Deep Purple a nawet J.Hendrix wyszedł na bazie inspiracji środowiska Londyńskiego.

[edytuj] ...

The Band składa się przede wszystkim z profesjonalistów i pasjonatów, ludzi, którzy wierzą w to, co robią i dają z siebie wszystko. Grupa natrafiała na liczne niepowodzenia, praktycznie do końca swej kariery cierpiała na pewne (z czasem coraz mniejsze) niedowartościowanie. Mimo to, chłopaki nadal nagrywali, a każda kolejna płyta okazywała się od początku do końca wspaniałym smaczkiem.

Na podium wysuwa się wspaniały album Stage Fright (dosłownie wszystkie piosenki z tej płyty to dla mnie perełki), potem Music from Big Pink oraz The Band. Nigdy nie wciskali chałtury, nie nagrywali żadnej piosenki w pośpiechu ani po to by zapełnić longplaya - to się ceni.