Sztuka hetycka
Z Wikipedii
Sztuka hetycka - sztuka Hetytów sięga korzeniami II tysiąclecia p.n.e. i wiąże się ściśle z kulturą ludu Hattu (Protohetytów). Sztukę Hetytów można podzielić na okresy:
- wczesny - znalezione w nekropolii Alaca Hiiyuk naczynia i ozdoby z metali szlachetnych, drobne figurki z brązu i gliny, tłoki pieczętne z kamienia ze scenami z eposu o Gilgameszu, okrągłe tarcze o motywach geometrycznych i zoomorficznych
- Starego Państwa - sztuka z tego okresu znana jest przede wszystkim z niewielkich rzeźb z brązu i starannie wykonanej ceramiki;
- Nowego Państwa - okres rozwoju monumentalnej architektury i rzeźby
- nowohetycki - po upadku imperium hetyckiego sztuka Hetytów rozwijała w kilku niezależnych ośrodkach na obszarze Syrii, gdzie wyraźnie podlegała wpływom fenickim i aramejskim
Architektura hetycka w szczytowym okresie swego rozwoju, tj. z czasów Nowego Państwa, charakteryzuje się monumentalnością, a zarazem dostosowaniem do ukształtowania terenu. Miasta lokowano na wzgórzach, otaczając je potężnymi fortyfikacjami (twierdza Hattusas dzisiejsze Bogazkałe). Budynki mieszkalne dochodziły prawdopodobnie do kilku kondygnacji. Tematyką głębokich reliefów były sceny kultowe i mitologiczne. Charakterystyczne dla sztuki hetyckiej są głęboko kute reliefy naskalne. Sztukę Nowego Państwa uzupełniają figurki brązowe, ceramika i gliptyka. W okresie nowohetyckim cechą charakterystyczną sztuki hetyckiej są ortostaty przedstawiające sceny łowieckie i wyścigi wozów, a także motywy religijne. Wiele elementów sztuki hetyckiej znalazło oddźwięk w sztuce asyryjskiej.
