Szary Wilk (transporter opancerzony)

Z Wikipedii

"Szary Wilk" - niemiecki transporter opancerzony SdKfz 251 zdobyty przez powstańców z VIII zgrupowanie "Krybar" przy Alei Na Skarpie 14 sierpnia 1944 na 5 dywizji SS Viking

Sd.Kfz.251 jako Szary Wilk, obchody Święta Niepodległości w Warszawie, 2007

Kpt. Cyprian Odorkiewicz "Krybar" d-ca zgrupowania "Powiśle" (po prawej) na inspekcji po zdobyciu niemieckiego transportera "Szary Wilk" w ogrodach na Okólniku. Por. Wacław Jastrzębowski "Aspira" prezentuje naszywkę SS-mana z dywizji "Viking".

"Szary Wilk" (wcześniejsze nazwy: "Wiking", "Jaś") – nazwa polskiego transportera opancerzonego, użytego w czasie powstania warszawskiego. Był to oryginalnie niemiecki półgąsienicowy transporter opancerzony typu Sd.Kfz.251/1 Ausf.D, należący do Dywizji Pancernej SS Wiking, zdobyty 14 sierpnia 1944 przez żołnierzy 2 kompanii por. "Jasia" VIII Zgrupowania Krybar. Został następnie przekazany kolumnie motorowej por. Wacława Jastrzębowskiego - ps. "Aspira", do plutonu samochodów pancernych por. Jerzego Wernera - ps. "Wydra". Przez krótki okres nosił nazwę "Wiking" (od jednostki niemieckiej), szybko zmienioną na "Jaś" (od pseudonimu dowódcy kompanii, która go zdobyła).

23 sierpnia 1944, wraz z samochodem pancernym "Kubuś", "Jaś" został użyty do szturmu na opanowany przez Niemców Uniwersytet Warszawski. Atak ten nie powiódł się, poniósł przy tym śmierć dowódca transportera, plut. pchor. Adam Dewicz - ps. "Szary Wilk". Po wycofaniu polskich oddziałów, transporter opancerzony został przemianowany na "Szary Wilk". Wziął następnie udział w kolejnej próbie ataku na Uniwersytet 2 września, również nieudanej. Był używany przez powstańców do 6 września.

Transporter opancerzony "Szary Wilk" został przez powstańców zmodyfikowany w ten sposób w stosunku do oryginalnego pojazdu, że odkryty od góry przedział bojowy został zakryty dwoma pancernymi klapami, otwierającymi się na boki i w pozycji zamkniętej tworzącymi spadzisty dach. Między krawędziami burt pojazdu, a podniesionymi klapami były szczeliny, przez które żołnierze desantu mogli prowadzić ogień z broni strzeleckiej.