Styropian

Z Wikipedii

Styropian (polska nazwa handlowa dla polistyrenu ekspandowanego) – to porowate tworzywo sztuczne otrzymane poprzez spienienie granulek polistyrenu zawierających porofor (np. eter naftowy). Spienienie uzyskuje się przez podgrzanie granulek zazwyczaj parą wodną. Składa się z zamkniętych komórek o obłych kształtach (to były te granulki), wewnątrz których znajduje się pianka polistyrenowa. Komórki są ze sobą połączone i występują między nimi niewielkie pustki powietrzne (ich ilość i wielkość zależy od gęstości materiału), co uwidacznia się na przełomie styropianu. Jest to materiał nieodporny na działanie rozpuszczalników aromatycznych (np. benzen, toluen), olejów, smarów.

Przy produkcji styropianu często dodaje się do niego środki obniżające jego palność. Wytworzona w ten sposób odmiana określana jest jako samogasnąca, tzn. przestaje palić się po odsunięciu od źródła ognia (płomienia). Odmiany styropianu oznacza się symbolami:

• S – zwykłe
• FS – samogasnące

W zależności od stopnia spienienia uzyskuje się styropiany o różnej gęstości. Styropiany o małej gęstości są słabe mechanicznie i łatwo ulegają zgnieceniu, o większej są twardsze i umożliwiają wykonanie niektórych elementów narażonych na obciążenie (np. elementy do formowania ścian i stropów żelbetowych, meble).

Styropian stosowany jest często w budownictwie (można stosować tylko odmianę FS), jako lekki (od ok. 10 – do ponad 40 kg/m³), materiał termoizolacyjny do temperatury + 80°C oraz jako rdzeń izolacyjno-konstrukcyjny przy produkcji budowlanych płyt warstwowych. Bywa stosowany jako materiał do wykonywania izolacji akustycznej, chociaż jego skuteczność jest niska.

Przy innej technologii produkcji z polistyrenu, otrzymuje się polistyren ekstrudowany. Proces produkcji polega na zmieszaniu granulek polistyrenu z dodatkami zmieniającymi jego barwę, poprawiającymi odporność na ogień itp. w maszynie do jego wytwarzania. Produkt poddaje się działaniu wysokiej temperatury i ciśnienia. Do tak przygotowanego surowca dodatkowo wtłacza się gaz, który powoduje spienienie granulek polistyrenu. Otrzymana masa wydostaje się przez szczeliny do formowania na zewnątrz, gdzie następuje jej rozprężenie (spada ciśnienie mieszanki do poziomu ciśnienia atmosferycznego przez co masa zwiększa wielokrotnie swoją objętość). Proces produkcji jest ciągły. Struktura otrzymanego materiału jest jednorodną pianą, o komórkach w formie wielościanów o nieregularnych kształtach i rozmiarach, ściśle przylegających do siebie. Brak osłabień pomiędzy poszczególnymi komórkami powoduje większą niż w przypadku styropianu wytrzymałość mechaniczną i podniesienie parametrów izolacyjności termicznej.