Silnik elektryczny klatkowy
Z Wikipedii
Silnik klatkowy - to rodzaj silnika elektrycznego asynchronicznego, w którym wirnik przyjmuje postać walca zbudowanego z pakietu blach ze żłobkami, w których są umieszczone aluminiowe lub miedziane pręty, do których przyłączone są pierścienie czołowe z tego samego metalu. Pręty razem z pierścieniem tworzą rodzaj metalowej klatki.
Na ogół części aluminiowe tworzące klatkę są formowane bezpośrednio przez odlew ciśnieniowy. Pręty klatki sa na ogół ustawione skośnie do osi wirowania, co sprzyja równomierności pracy silnika. Klatka z prętów nie jest połączona z litym cylindrem, lecz z pakietem blach elektrotechnicznych, ponieważ prądy indukowane w wirniku są zmienne i wytwarzają zmienne pole magnetyczne. W litym cylindrze zmienne pole wytwarzałoby wirowe prądy błądzące, co powodowałoby straty cieplne. W pakiecie blach prądy wirowe nie sa tak znaczne, ponieważ warstwa tlenków na powierzchni blach zapobiega ich rozprzestrzenianiu się.
Stojan silnika klatkowego również zbudowany jest z pakietu blach. Wewnątrz stojana w tzw. żłobkach umieszczone są cewki wykonane z drutu nawojowego miedzianego. Cewki łączone są ze sobą według ustalonego wcześniej schematu. Końce cewek wyprowadzone są na zewnątrz stojana do tabliczki zaciskowej, do której doprowadzane jest zasilanie.
Regulacja obrotów silnika klatkowego odbywa się za pomocą zmiany częstotliwości napięcia zasilającego. Zmianę tak owej częstotliwości zasilania przeprowadza się za pomocą specjalnych przetwornic – falowników.
Prąd rozruchowy takich silników dochodzi do 6-8 wartości prądu pracy. W związku, z czym stosuje się różne sposoby zmniejszania prądu rozruchowego. Jednym z takich sposobów jest zastosowanie przełącznika trójkąt – gwiazda. Nowszymi sposobami są specjalne układy energoelektroniczne łagodzące rozruch.
Silnik klatkowy jednofazowy posiada zerowy moment startowy. Do uzyskania niezerowego momentu startowego wykorzystujemy kondensator włączony w uzwojenie pomocnicze, lub inny silnik rozruchowy
