SDI
Z Wikipedii
SDI (pierwotnie Szybki Dostęp do Internetu[1], obecnie Stały Dostęp do Internetu) jest to usługa Telekomunikacji Polskiej SA polegająca na udostępnianiu klientom terminalu HIS-NT (Home Internet Solution) produkcji firmy Ericsson[2], który za pomocą analogowej linii telefonicznej abonenta łączy się z urządzeniem HIS-NAE znajdującym się w centrali telefonicznej. SDI było pierwszą masową, ogólnopolską usługą umożliwiającą uzyskanie stałego dostępu do internetu.
Użytkownicy SDI mają zapewniony stały dostęp do Internetu z prędkością maksymalną 115,2 kb/s oraz stały adres IP. Można również korzystać z telefonu w czasie korzystania z Internetu. Wiąże się to jednak ze spadkiem przepustowości do około 70 kb/s.
W niektórych częściach kraju (np. w Gliwicach) usługa SDI realizowana była przez TPSA oprócz systemu HiS również za pomocą sytemu CX-IPair firmy Computex.
W latach 1999-2004 TP SA zakupiła urządzenia dostępowe dla ponad 125.000 linii abonenckich. Obecnie SDI nie jest już aktywnie oferowane. Jednak jeśli nie ma możliwości zamówienia Neostrady nadal można zapytać o możliwość skorzystania z usługi SDI. Jest nadal sprzedawana.
Przypisy
- ↑ Nazwę tę Telekomunikacja Polska SA wybrała w październiku 1999 spośród setek propozycji nadesłanych za pomocą ankiety internetowej skierowanej do potencjalnych klientów usługi.
- ↑ Na początku XXI wieku produkcję terminali przeniesiono z Australii do Polski - do firmy RWT - Telefony Polskie SA (obecnie Radomska Wytwórnia Telekomunikacyjna SA w likwidacji), która zajmowała się wdrażaniem systemu w Polsce.
