Polska Partia Przyjaciół Piwa

Z Wikipedii

Polska Partia Przyjaciół Piwa (PPPP) – polska partia polityczna założona w 1990 przez satyryka Janusza Rewińskiego (zarejestrowana sądownie 28 grudnia 1990). Nazwa nawiązywała do satyrycznego programu telewizyjnego z końca lat 80. "Skauci Piwni", w którym brał udział min. Janusz Rewiński, Krzysztof Piasecki, Bohdan Smoleń i Stanisław Zygmunt. Na fali popularności programu powstało stowarzyszenie Skauci Piwni, które przeobraziło się w partię polityczną, wzorowaną w swoim charakterze na Pomarańczowej Alternatywie i innych ruchach quasi-politycznych z tamtego okresu.

Pomysłodawcą powołania partii była redakcja nieistniejącego już miesięcznika dla mężczyzn "Pan". Początkowo powstanie partii było traktowane przez jej twórców jako żart, ale umożliwiło dostanie się do Sejmu osobom zajmującym się na poważnie biznesem i polityką. Oficjalnie celem PPPP było promowanie kulturalnego stylu picia piwa w pubach (stylizowanych na angielskie), zamiast wódki, a tym samym zwalczanie alkoholizmu. Fragment programu wyborczego PPPP:

Nie mamy złudzeń, że Polak stanie się abstynentem. Tylko niech nie pije wódki. Smaczne, chłodne, aromatyczne piwo tak samo może służyć do wznoszenia toastów (...) Przy piwie można wymienić poglądy, przy piwie łatwiej dojść do porozumienia, dogadać się. Dogadujmy się, bądźmy tolerancyjni, wyrozumiali i spolegliwi.

Niecodzienna nazwa i rozczarowanie transformacją ustrojową w Polsce sprawiły, że w wyborach parlamentarnych w 1991 partia uzyskała względnie wysokie poparcie, tj. 3,27% głosów (dziesiąty wynik na 111 komitetów wyborczych), co pozwoliło PPPP na wprowadzenie do Sejmu 16 posłów. Partia wkrótce podzieliła się na dwie frakcje – Małe Piwo i Duże Piwo, mimo oświadczeń Rewińskiego, że piwo nie jest ani ciemne, ani jasne, jest po prostu smaczne.

• tzw. Małe Piwo skupiło 3 posłów (Adam Halber, Krzysztof Ibisz i Adam Piechowicz), którzy działali w Sejmie przez kilka miesięcy jako Koło Poselskie Spolegliwość, a następnie (po odejściu Adama Halbera do SLD) jako Koło Poselskie Partii Emerytów i Rencistów "Nadzieja".
• tzw. Duże Piwo obejmowało 13 posłów (Tomasz Bańkowski, Tomasz Brach, Leszek Bubel, Sławomir Chabiński, Andrzej Czernecki, Jerzy Dziewulski, Zbigniew Eysmont, Tomasz Holc, Marek Kłoczko, Janusz Rewiński, Cezary Urbaniak, Jan Zylber i Andrzej Zakrzewski) i funkcjonowało w Sejmie pod nazwą Polski Program Gospodarczy. Kilka miesięcy po utworzeniu rządu Hanny Suchockiej posłowie PPG razem z posłami KLD utworzyli 6 listopada 1992 wspólny klub poselski pod nazwą Polski Program Liberalny, do którego nie wstąpili Andrzej Czernecki i Leszek Bubel.

Ostatnim prezesem partii PPPP był Leszek Bubel, pod wodzą którego w wyborach parlamentarnych w 1993 partia uzyskała fatalny wynik wyborczy, tj. 0,10% głosów, w efekcie czego ugrupowanie zaprzestało jakiejkolwiek działalności i nie została ponownie zarejestrowana zgodnie z wymogami nowej ustawy z 1997. Głównym powodem tak słabego rezultatu wyborczego był fakt, że posłowie PPPP kandydowali do Sejmu z innych list wyborczych, głównie KLD.