Podwójna helisa
Z Wikipedii
Podwójna helisa - model struktury DNA w postaci podwójnej helisy zaproponowany w 1953 przez Jamesa D. Watsona i Francisa H. C. Cricka, oparty na pracach Rosalindy Franklin, za który w 1962 roku zostali uhonorowani Nagrodą Nobla z dziedziny medycyny i fizjologii. Praca została opublikowana dnia 25 kwietnia 1953 roku w jednym z najbardziej prestiżowych czasopism naukowych Nature.
Spotykany niekiedy termin podwójna spirala jest nieprawidłowy, jako że spirala jest krzywą dwu-, a helisa krzywą trójwymiarową.
Podwójna helisa stanowi podstawowy element struktury przestrzennej cząsteczki DNA. Składa się z dwóch łańcuchów polinukleotydowych, które biegną w przeciwnych kierunkach i owijają się wokół wspólnej osi. Zasady azotowe nukleotydów znajdują się wewnątrz podwójnej helisy i są połączone wiązaniami wodorowymi w pary komplementarne. Fragmenty o strukturze podwójnej helisy znajdują się także w niektórych cząsteczkach RNA, np. tRNA.
Podwójna helisa to także tytuł polskiego tłumaczenia książki Jamesa Watsona The Double Helix.
[edytuj] Zobacz też
- przegląd zagadnień z zakresu biologii
- kwas nukleinowy
- replikacja DNA
- linia śrubowa
- Molecular structure of Nucleic Acids - artykuł z czasopisma Nature z 25 kwietnia 1953 roku
