Pir Muhammad

Z Wikipedii

Pir Muhammad (około 1374 - 1407) - wnuk Timura, wyznaczony przez niego na jego następcę.

Był on synem Dżahangira, najstarszego i ulubionego syna Timura, który zmarł w roku 1376 lub 1377^[1]. W r. 1391/1392 Pir Muhammad otrzymał namiestnictwo Kabulu, a w roku 1398 prowadził awangardę armii Timura maszerującej na Indie, która zdobyła Multan^[2]. Po kampanii indyjskiej terytorium zarządzane przez Pir Muhammada poszerzyło się o nowe nabytki jego dziada na subkontynencie. Przed swoją śmiercią Timur wyznaczył go na swojego następcę, jednak zanim Pir Muhammad ze swojej oddalonej od centrum państwa prowincji dotarł do Samarkandy zajął ją Chalil Sułtan (1405 - 1409), inny wnuk Timura, który przekonał do siebie dużą część armii zimującej w Taszkiencie. Pir Muhammad mógł przeprowadzić atak na Chalil Sułtana jedynie z terytorium swojego wuja, Szahrucha (1405 - 1447), który rządził znaczną częścią wschodniego Iranu z Heratu. Pod koniec 1405 roku Pir Muhammad przybył do Balchu i zażądał pomocy od Szahrucha, który przysłał mu armię na czele z jego emirem Szahmalikiem i synem Uług Begiem. W lutym 1406 roku połączone siły obu wojsk poniosły porażkę w walce z armią Chalil Sułtana pod Karszi w dzisiejszym Uzbekistanie. Przyczyną porażki była ucieczka z pola bitwy żołnierzy z plemienia Suldus, do którego należał najpotężniejszy z emirów Pir Muhammada, Pir Ali Taz Suldus. Po bitwie Pir Muhammadowi udało się jednak na powrót zebrać armię i z inicjatywy Pir Alego zająć fortecę Hisar-i Szadman nad Amu-Darią, będącą siedzibą głównej gałęzi Suldusów, co można odczytywać jako próbę zdobycia przez Pir Alego dominujących wpływów w swoim plemieniu. Wkrótce udało mu się zgromadzić wokół siebie większość emirów z otoczenia Pir Muhammada i w lutym 1407 r. doprowadzić do jego morderstwa^[3]. Pir Muhammad pozostawił po sobie syna, Kajdu, który później rządził w imieniu Szahrucha w Kabulu, zanim nie zbuntował się i ostatecznie nie został przez niego uwięziony w roku 1418^[4].

Przypisy