Piotr Szafirow
Z Wikipedii
Baron Piotr Pałowicz Szafirow (ros: Пётр Павлович Шафиров), 1670 - 1739), rosyjski polityk i zdolny doradca Piotra Wielkiego. Jego pochodzenie jest niejasne. Możliwe, że był z pochodzenia rosyjskim Żydem. Karierę rozpoczął jako tłumacz rosyjskiego poselskiego urzędu i towarzysz podróży cara.
Po kiepskiej kampanii wojennej roku 1711, zaskoczył wszystkich zawierając korzystny pokój nad Prutem. Pozostał przejściowo zakładnikiem tureckim (w zamku Siedmiu wież) jako gwarant pokoju. Z pomocą dyplomatów holenderskiego i brytyjskiego udało mu się popsuć stosunki szwedzko-tureckie a naprawić rosyjsko-tureckie (traktat w Adrianopolu - czerwiec 1713)
W 1718, Szafirow został wice-prezydentem urzędu poselskiego i senatorem, lecz w 1723 pozbawiono go urzędów i skazano na śmierć, którą to karę zamieniono potem na wygnanie na Syberię, a potem do Nowogrodu. Po śmierci Piotra I (1725) uwolniono go i zlecono mu napisanie książki o czynach cara. (już w roku 1717 pisał panegiryki na cześć cara-reformatora),
Andriej Osterman, którego Szafirow sam wczesniej wypromował w nie dopuscił Szafirowa do wyższych urzędów po 1725 roku.
Poprzednik Fiodor Gołowin |
wicekanclerz Imperium Rosyjskiego 1706-1708 |
Następca Gawriłło Gołowkin |
Austria • Francja • Polska • Wielka Brytania