Pasmo Macha
Z Wikipedii
Pasmo Macha (efekt pasm Macha) — jest to odkryta w 1865 przez Ernsta Macha właściwość oka ludzkiego, która objawia się uwypuklaniem zmiany jasności sąsiednich obszarów, wówczas gdy amplituda fal albo jej pochodna jest nieciągła. Efekt ten został dokładnie opisany w 1972 przez F. Ratliffa w pracy Contour and Contrast.
Powyżej znajduje się siedem prostokątów o różnej jasności. Kiedy przyjrzeć się im dokładniej, dostrzegamy wyraźnie różnicę jasności przy brzegach, chociaż w rzeczywistości nie ma jej.
Powodem powstawania tego złudzenia jest poziome hamowanie receptorów w oku. Polega ono na wysyłaniu przez receptory sygnałów hamujących do sąsiednich receptorów, tym silniejszych, im silniejsze jest światło docierające do receptora; sygnał hamujący jest odwrotnie proporcjonalny do odległości receptorów.
Jeśli na część receptorów pada jaśniejsze światło, a na część mniej jasne, to sygnał hamujący docierający od pierwszej grupy receptorów do drugiej jest silny dla blisko położonych receptorów drugiej grupy, a słabnie wraz z odległością – dlatego na rysunku powyżej obserwujemy ciemniejsze paski leżące bliżej brzegów prostokątów.