Partia angielska
Z Wikipedii
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Partia angielska to otwarcie szachowe zaczynające się od posunięcia 1.c4. Należy do grupy debiutów zamkniętych.
Jest to popularny debiut, grywany przez wielu mistrzów świata: Botwinnika, Smysłowa, Petrosjana, Spasskiego, Karpowa. Partia angielska odegrała wielką rolę w meczu o mistrzostwo świata Kasparow-Karpow w Sewilli w 1987. Obecnie partię angielską z zawodników światowej czołówki gra z sukcesami m.in. Władimir Kramnik (z przestawieniem kolejności posunięć - zaczyna od 1. Sf3, dopiero następnie grywa c4).
Zaletą partii angielskiej jest elastyczność, umożliwiająca przejście do innych systemów debiutowych (czarne mogą np. przejść do obrony sycylijskiej z odwróconymi kolorami), a także przewaga myślenia strategicznego nad dokładną znajomością teorii debiutu. Były mistrz świata, Anatolij Karpow, zachwala partię angielską tymi słowami: "Jeżeli jednak pragnie się uniknąć długich teoretycznych wariantów i przesunąć ciężar gry na tak zwane zrozumienie pozycji, lepszego debiutu od partii angielskiej nie można znaleźć"[1].
Najczęstsze odpowiedzi czarnych:
- 1... Sf6 - najbardziej elastyczna odpowiedź czarnych, umożliwiająca przejście do innych systemów debiutowych.
- 1... c5 - wariant symetryczny.
- 1... e5 - przejście do obrony sycylijskiej odwróconymi kolorami (czarne grają ruchy białych, ale mając jedno tempo mniej).
[edytuj] Przypisy
- ↑ Anatolij Karpow, Partia angielska, tłum. Jacek Gdański, Warszawa 2000
