Orzeczenie czasownikowe
Z Wikipedii
Orzeczenie czasownikowe - orzeczenie wyrażone pojedynczym wyrazem, które jest osobową formą czasownika, formą zakończoną na -no, -to, rzadziej bezokolicznikiem. Wyrażone najczęściej czasownikiem w formie osobowej np. Banknoty dotarły do Europy w XVII wieku. Nazywa czynność, którą wykonuje podmiot. Odpowiada na pytania: co robi? co się z nim dzieje? w jakim znajduje sie stanie?
ORZECZENIE CZASOWNIKOWE Orzeczenie czasownikowe wyrażone jest: ● osobową formą czasownika: np. Ona biegnie. ● osobową formą czasownika z zaimkiem zwrotnym (czasowniki w stronie zwrotnej) np. Piotr przebiera się. ● osobową formą czasownika z partykułą „nie” np. Dzieciaki nie przyjechały.