Obrona skandynawska
Z Wikipedii
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Obrona skandynawska | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Obrona skandynawska – otwarcie szachowe charakteryzujące się posunięciami:
- 1.e4 d5
Jest to debiut półotwarty. W klasyfikacji encyklopedii otwarć szachowych jest oznaczony kodem ECO B01.
Obronę skandynawską zastosowano w najstarszej znanej partii szachów europejskich, rozegranej około 1475 roku w Walencji. W 1497 roku jej opis znalazł się w książce Luisa Luceny. W XIX wieku analizował ją Carl Jänisch. Dużą popularność zyskała na przełomie XIX i XX wieku. Swoją nazwę zawdzięcza pracom szwedzkich szachistów Ludwiga i Gustafa Collijnów. W 1918 roku monografię otwarcia opublikował Jacques Mieses, który często stosował ten debiut w turniejach i znacząco przyczynił się do rozwoju jego teorii.
W późniejszych latach obrona skandynawska była raczej rzadko stosowana przez wybitnych szachistów. Można ją znaleźć w partiach Dawida Bronsteina i Nony Gaprindaszwili. W 1979 roku Bent Larsen skutecznie zastosował ten debiut w wygranej partii z mistrzem świata, Anatolijem Karpowem. W 1995 roku obrona skandynawska pojawiła się w meczu o mistrzostwa świata. Viswanathan Anand uzyskał po debiucie doskonałą pozycję przeciwko Garriemu Kasparowowi, jednak partię przegrał. Za eksperta tego otwarcia uważa się australijskiego arcymistrza Iana Rogersa.
[edytuj] Warianty
| Wariant klasyczny | 2.exd5 Hxd5 |
| wariant Miesesa (główny) | 3.Sc3 Ha5 4.d4 Sf6 5.Sf3 Gf5 |
| wariant Laskera | 3.Sc3 Ha5 4.d4 Sf6 5.Sf3 Gg4 6.h3 |
| kontrgambit Anderssena | 3.Sc3 Ha5 4.d4 e5 |
| gambit Kotrca-Miesesa | 3.Sc3 Ha5 4.b4 |
| wariant Gubnickiego-Pytla | 3.Sc3 Hd6 |
| Wariant nowoczesny | 2.exd5 Sf6 |
| gambit islandzki | 3.c4 e6 |
| gambit skandynawski | 3.c4 c6 |
| gambit Marshalla | 3.d4 Sxd5 |
| wariant Richtera | 3.d4 g6 |
| wariant Nimzowitscha | 3.d4 Sc6 |
| wariant portugalski | 3.d4 Gg4 |
| wariant Burna | 3.Gb5+ |
