Neomycyna

Z Wikipedii

Neomycyna
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C23H46N6O13
SMILES	C1C(C(C(C(C1N)OC2C(C(C(C(O2)CN)O)O)N) OC3C(C(C(O3)CO)OC4C(C(C(C(O4)CN)O)O) N)O)O)N
Masa molowa	614,644 g/mol
Identyfikacja
Numer CAS	1404-04-2
Klasyfikacja
ATC	S 01 AA 03 D 06 AX 04 J 01 GB 05 A 01 AB 08 A 07 AA 01 B 05 CA 09 R 02 AB 01 S 02 AA 07 S 03 AA 01
Farmakokinetyka
Okres półtrwania	2 - 3 h

Neomycyna (ATC: S 01 AA 03, D 06 AX 04, J 01 GB 05) – antybiotyk naturalny zaliczany do grupy antybiotyków aminoglikozyowych produkowany przez Streptomyces fradiae. Głównie stosowany zewnętrznie, rzadko w postaci doustnej. Nie wchłania się z przewodu pokarmowego, a nie jest stosowany parenteralnie ze względu na toksyczność.

Działa bakteriostatycznie i bakteriobójczo na bakterie Gram-ujemne oraz niektóre Gram-dodatnie. Mechanizm działania neomycyny, podobnie jak innych aminoglikozydów, polega na blokowaniu syntezy białek bakteryjnych. Antybiotyk ten, wiąże się nieodwracalnie z miejscem A rybosomu uniemożliwiając bakterii włączanie nowych aminokwasów do powstającego białka. Działanie jest uzależnione od wniknięcia leku do wnętrza komórki bakteryjnej, w którym znajdują się rybosomy.

Spektrum działania obejmuje:

• gronkowce (z wyjątkiem szczepów opornych na meticylinę)
• pałeczki Enterobacteriaceae (zwłaszcza Klebsiella spp., Enterobacter spp., Proteus indolo-dodatni), Escherichia coli, Klebsiella, Haemophilus influenzae, Shigella, Pseudomonas.
• prątki np. Mycobacterium tuberculosis (odporne na streptomycynę).

Nie działa na Pseudomonas aeruginosa i Streptococcus spp.

Wskazania:

• zakażenia skóry, aparatu ochronnego oka, uszu (zwłaszcza wywołane przez gronkowce np. czyraczność, liszajec zakaźny)
• przygotowanie do zabiegu chirurgicznego na jelicie

Przeciwwskazania:

• nadwrażliwość na neomycynę
• jednoczesne stosowanie innych leków oto-, nefro- i neurotoksycznych
• stany predysponujące do zwiększonego wchłaniania leku (oparzenia dużej powierzchni skóry, masywne owrzodzenia)
• niewydolność nerek, miastenia, parkinsonizm

Nie zaleca się długotrwałej terapii ze względu na możliwe działanie alergizujące (osutka), selekcję szczepów opornych i toksyczność leku.

[edytuj] Historia

Neomycynę odkrył w 1949 roku mikrobiolog Selman Waksman i jego student Hubert Lechevalier.

[edytuj] Bibliografia

Indeks leków Medycyny Praktycznej 2007, Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2007, ISBN 978-83-7430-110-7.

To jest tylko zalążek artykułu związanego z farmakologią. Jeśli możesz, rozbuduj go.