Mieczysława Przybylska-Łuczyńska

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.

Mieczysława Przybylska-Łuczyńska (ur. 1907, Puszcza Mariańska, zm. 1972 Warszawa) – pisarka, autorka powieści Młoty nad kowadłem i innych powieści i opowiadań z życia wyższych sfer, które w latach międzywojennych cieszyły się dużą popularnością.

Zadebiutowała opowiadaniem Rozbite gniazdo i niemal co roku tworzyła nową powieść, zbiór opowiadań lub tomik poezji, min. W hypnozie (1928), Stargane struny (1929), Harde dusze (1930), W lazurowej toni (1930), Nad otchłanią (2 tomy, 1931), Jarzmo życia (1932), Kozły ofiarne (1933), Pod płomiennym sztandarem (1934), Romans dyplomatyczny (1935), Witman i Ska (1936), Fałszywe kamienie, Błysk szczęścia, Sąd nad kobietą, Ugory (2 tomy), Płomień na wietrze oraz Noc zemsty^[1]. Zostawiła po sobie w rękopisie pięć powieści (Ostatnie piętro, Czarne krzyże, Zbrodnia na dwa serca, Ulice i Droga przez piachy), które są nadal w posiadaniu rodziny.

Urodziła się w 1907 roku w Puszczy Mariańskiej, w zamożnej rodzinie Przybylskich. Lata młodości spędziła Łuczyńska w Mszczonowie. Przez jakiś czas pracowała na poczcie, tutaj powstały jej pierwsze opowiadania i romanse. Korzystając z powodzenia przenosi się do stolicy, gdzie, wychodzi za mąż. Utrzymywała bliskie znajomości z wysoko postawionymi osobistościami politycznymi, wojskowymi i gospodarczymi. Jej dorobek literacki zawiera łącznie 36 pozycji. Okupacyjne i powojenne losy pisarki nie są znane. Wiadomo tylko, że zmarła 27 grudnia 1972 r. w Warszawie i tam została pochowana.

Przypisy