Mięsień mostkowo-obojczykowo-sutkowy

Z Wikipedii

Mięsień mostkowo-obojczykowo-sutkowy (łac. musculus sternocleidomastoideus) jest jednym z powierzchownych mięśni szyi. Jest to silny mięsień, dobrze widoczny u żywego człowieka - zarysowuje się on bardzo wyraźnie na szyi przy obrocie głowy w prawo lub w lewo. W praktyce klinicznej często określany skrótem MOS.

Jego nazwa wywodzi się od przyczepów - początek mięśnia tworzą dwie głowy przyczepiające się do mostka, obojczyka. Z kolei koniec mięśnia leży na powierzchni wyrostka sutkowatego kości skroniowej. Do tyłu od mięśnia przebiega ścięgno pośrednie mięśnia łopatkowo gnykowego.

Mięsień działając samodzielnie obraca głowę w stronę przeciwległą i unosi twarz ku górze, oba mięśnie działając wspólnie unoszą ku górze twarz (jak przy spojrzeniu na obiekt nad głową). Może też pełnić rolę pomocniczego mięśnia wdechowego (unosząc mostek).

Unaczynienie pochodzi od tętnicy podobojczykowej (drogą tętnicy tarczowej dolnej) i tętnicy szyjnej zewnętrznej (przez tętnicę potyliczną). Mięsień jest unerwiony przez gałąź zewnętrzną nerwu dodatkowego, a także gałązek od splotu szyjnego (czuciowo).

Uszkodzenie jednego z mięśni mostkowo-obojczykowo-sutkowych, szczególnie w okresie okołoporodowym, prowadzi do kręczu szyi.

[edytuj] Bibliografia

• Bochenek, Adam, Reicher, Michał: Anatomia człowieka (tom I).