Wikipedysta:Mario58/Temp

Z Wikipedii

punktu procentowego. Skumulowany przyrost PKB w latach 2006-2025 będzie wynosić od-powiednio 16% i 9% PKB w stosunku do roku 2005. Natomiast Polska poniosłaby duże straty – spadek podaży siły roboczej, a w konsekwencji potencjalny PKB byłby niższy o 3,5 punktu procentowego niż bez wystąpienie migracji. Natomiast skumulowany wzrost PKB w latach 2006-2025 wyniesie ok. 45% PKB z roku 2005. Rynek pracy Migracje zarobkowe są ściśle powiązane ze sytuacją na rynku pracy, co jest szczególnie wi-doczne w przypadku lokalnych rynków. Obecnie w Polsce twa przyspieszony proces tworzenia się nowych miejsce pracy, co wraz z migracjami znacznie zmniejszyło skalę bezrobocia w Polsce. (Braki w niektórych działach gospodarki są tak palące, że istnieje potrzeba sprowadzenia do Polski pracow-ników z krajów WNP i innych. Jednakże stanowi to temat pracy dla licealistów.) Obserwuje się, że w Polsce: • Emigracja zarobkowa stała się ucieczką od bezrobocia w ujęciu jednostkowym, a w perspek-tywie makro wpływa na obniżenie bezrobocia. Migracja poza sezonową pozytywnie oddziału-je na poziom bezrobocia i pośrednio zwiększa zatrudnienie dzięki remittances – transferów pieniężnych oraz efektowi mnożnikowemu • Na poziomie społeczności lokalnych migracja sprzyja powstawaniu nowych miejsc pracy • Ograniczenie bezrobocia, ale także niedobór czynników produkcji, zwłaszcza w branżach, gdzie występuje popyt na rynkach zagranicznych (budownictwo, służba zdrowia) przy niedo-pasowaniu • Wzrost płac, a przez to zwiększenie wskaźnika inflacji Niepokojącym zjawiskiem jest brak wykwalifikowanej kadry lekarskiej i pielęgniarskiej wsku-tek emigracji. „Po 1989 roku wyjechało z Polski ponad 20 tys. Lekarzy. Wyjazdy nabrały przyspie-szenia z chwilą poszerzenia Unii, ale nie są zjawiskiem masowym. Większość wyjeżdżających to spe-cjaliści o ugruntowanej pozycji zawodowej, między 36 a 49 rokiem życia. Na wyjazd z Polski decydu-ją się również lekarze młodzi, jeszcze przed specjalizacją. Z socjologicznych badań dr Joanny Le-śniowskiej wynika, że ponad połowa absolwentów stażu podyplomowego, czyli niemal tysiąc lekarzy rocznie, nie ma możliwości robienia specjalizacji. Przyczyną jest głównie nepotyzm, szczególnie nasi-lony w przypadku takich specjalizacji jak interna, chirurgia i ginekologia”. W ciągu dwóch ostatnich lat opuściło Polskę około „4 tys. lekarzy – 3,3 proc. lekarzy aktyw-nych zawodowo (według danych Naczelnej Rady Lekarskiej), ale zjawisko narasta. Jeszcze 15 lat temu emigracja zarobkowa była czymś bardzo ryzykownym, oznaczała trwałą rozłąkę z krajem. Obecnie wyjazd do pracy za granicą to zupełnie inna kategoria. Do Polski można zawsze przylecieć, choćby na weekend”. Emigrują także pielęgniarki. Niebezpieczna sytuacja wg danych GUS rozpocznie się ok. roku 2010, gdy na emerytury zacznie przechodzić wyż demograficzny z lat 50. Do tego czasu będzie po-trzebne 116 tys. nowych pielęgniarek. Szczyt może się zacząć już wcześniej w zawiązku z końcem wcześniejszych emerytur m.in. dla nauczycieli czy górników. Hanna Gutowska, szefowa warszaw-skiego samorządu pielęgniarskiego, wyliczyła, że do tego czasu (lata 2003-2010) spośród 22 tys. sto-łecznych pielęgniarek przejdzie na emeryturę aż 3 tys. Istotnym problemem jest także brak budowlańców, którzy tłumnie wyjeżdżają na Zachód. Na rynkach europejskich jest wielkie zapotrzebowanie właśnie na wykonawców stanów surowych: mura-rzy, cieśli, dekarzy. Inżynier Antoni Stachura, kierownik jednej z budów, dorzuca do tej listy spawa-czy i operatorów dźwigów. Tutaj zarabiają 10 zł za godzinę, a w Wielkiej Brytanii 10 funtów. „Od kiedy otworzyły się rynki pracy UE, odeszło od nas 20–30 proc. ludzi”, mówi Stachura. Zdaniem Marka Michałowskiego exodus był nieunikniony, ponieważ marże wykonawców były bardzo niskie, przez co pracownicy nie mogli dostawać wysokich pensji. Dla przedsiębiorstw i inwestorów odpływ fachowców to wielki kłopot. Kryzys w budownictwie minął (w ciągu 9 miesięcy br. wzrost produkcji budowlanej sięgnął, w porównaniu z takim samym okresem roku ubiegłego, 8 proc.), przybywa inwestycji. Nie wypada też zapomnieć o słynnej już za-powiedzi 8 tłustych lat dla budownictwa mieszkaniowego. Wprawdzie według ostatniej wersji nie będą to 3 mln mieszkań, tylko półtora, ale to nadal sporo. Co ostatecznie z tych zapowiedzi wyjdzie, nie wiadomo, ale jakichś bodźców czy ułatwień dla budownictwa można się spodziewać.