Makromonomer

Z Wikipedii

Makromonomer to polimer lub oligomer zdolny do dalszej polimeryzacji.

Normalnie, polimery stanowiące gotowe produkty, np. tworzywa sztuczne są związkami chemicznymi, które w warunkach ich stosowania nie podlegają żadnym reakcjom chemicznym. Makromonomery natomiast posiadają zazwyczaj na obu końcach nieprzereagowane grupy funkcyjne, dzięki czemu mogą one z sobą dalej reagować tak samo jak wyjściowe monomery.

Większość makromonomerów otrzymuje się poprzez dodanie w trakcie reakcji polimeryzacji ściśle obliczonej ilości specjalnego związku chemicznego, który jest nazywany środkiem zakańczającym. Jeśli np. doda się środek zakańczający w takiej proporcji, że występują dwie jego cząsteczki na 100 cząsteczek monomeru, otrzyma się makromonomer, w którym jest 100 merów pierwotnych oraz dwa mery końcowe pochodzące od środka zakańczającego.

Makromonomery stosuje się w trzech przypadkach:

• do syntezy dobrze zdefiniowanych kopolimerów blokowych,
• jako środki sieciujące przy produkcji elastomerów,
• jako ciekłe substraty, z których szybko formuje się stałe polimery w końcowym etapie cyklu produkcji; stosuje się je np. w mieszankach do produkcji pianek poliuretanowych.

[edytuj] Bibliografia

• Praca zbiorowa, "Chemia polimerów", red. Zbigniew Florjańczyk, Stanisław Penczek, Wydawnictwo Politechniki Warszawskiej, 2002, tom 1, ISBN 83-7207-368-6