Magnificat Bacha (BWV 243)
Z Wikipedii
Pierwszą wersję Magnificatu (BWV 243a) - utworu do łacińskiego tekstu pochodzącego z Ew. Św. Łukasza - skomponował J. S. Bach w roku 1723. Prawykonanie miało miejsce w Boże Narodzenie tegoż roku. W latach 1732 - 1735 Bach przekomponował utwór (zmienił tonację z Es - dur do D - dur) i w tej wersji (BWV 243) wykonywany jest on dziś najczęściej. Utwór ma niezwykle uroczysty charakter, co podkreśla już przewidziana przez kompozytora w partyturze obsada: pięciogłosowy chór (SSATB), trzy trąbki, dwa oboje, dwa oboje d'amore, smyczki, kotły i basso continuo.
[edytuj] Konstrukcja utworu
Magnificat Bacha zbudowany jest z 12 części: 5 chórów, 5 arii, tria i duetu. Całość utworu jest niezwykle zwarta i dynamiczna, pozbawiona jest recytatywów (co w twórczości Bacha dość niezwykłe). W zamykającym dzieło chórze kompozytor wykorzystuje materiał muzyczny z chóru wstępnego nadając mu w ten sposób konstrukcję ramową. Wersja Es-dur (BWV 243a) zawierała dodatkowo 4 utwory
W skład Magnificat wchodzą:
- Magnificat anima mea Dominum
- Et exsultavit spiritus meus
- Vom Himmel hoch (BWV 243a) - chorał
- Quia respexit humilitatem ancillae suae - aria na sopran
- Omnes generationes
- Quia fecit mihi magna qui potens est
- Freut euch und jubiliert (BWV 243a) - chorał
- Et misericordia - duet na tenor i alt
- Fecit potentiam bracchio suo
- Gloria in excelsis (BWV 243a)
- Deposuit potentes de sede
- Esurientes implevit bonis
- Virga Jesse floruit (BWV 243a)
- Suscepit Israel puerum suum
- Sicut loctus est ad patres nostros
- Gloria Patri, gloria Filio, gloria et Spiritui Sancto
