M20 (silnik)

Z Wikipedii

M-20 to benzynowy silnik czterosuwowy montowany w wielu pojazdach w Polsce i ZSRR do lat 70. XX w.

[edytuj] Opis techniczny

M-20 był chłodzony cieczą, posiadał tradycyjny gaźnik, cztery cylindry w układzie rzędowym, dolnozaworowy, po 2 zawory na cylinder.

• Średnica cylindra 82 mm, skok tłoka 100 mm.
• Pojemność skokowa: 2120 ccm. Moc maksymalna: 50 KM przy 3600 obr/min.
• Stopień sprężania: 6,2. Chłodzony cieczą. Smarowanie ciśnieniowo-rozbryzgowe, pompa oleju typu zębatego napędzana od wałka rozrządu.
• Aparat zapłonowy napędzany od pompy oleju z regulatorem odśrodkowym i podciśnieniowym. Kolejność zapłonu 1-2-4-3. Wałek rozrządu napędzany od wału korbowego za pośrednictwem przekładni zębatej.
• Gaźnik 1-gardzielowy wyposażony w układy: biegu jałowego, przejściowy, główny, wzbogacania (uruchamiany mechanicznie), pompkę przyspieszającą, układ rozruchowy.

Silnik swego czasu bardzo popularny w Polsce i ZSRR, montowany w samochodach: GAZ-69, Pobieda, Warszawa, Nysa, Tarpan, Żuk. Produkowany w FSO do lat 70. XX w.

[edytuj] Historia silnika M-20

W Polsce silnik M-20 był produkowany od 1951 roku, wraz z uruchomieniem produkcji Warszawy M-20, która była przedłużeniem produkcji radzieckiej Pobiedy M-20, która z kolei była produkowana w ZSRR na bazie samochodu produkowanego od 1948 roku w zakładach Forda w Detroit. Konstrukcja silnika M-20 pochodzi również od Forda. W trakcie II wojny światowej Amerykanie pomogli uruchomić w ZSRR fabrykę produkującą te silniki.

Silnik był bardzo popularny w Polsce i ZSRR. Montowano go w samochodach: GAZ-69, Pobieda, Warszawa, Nysa, Tarpan, Żuk. Był produkowany w FSO do lat 70. XX w. Był w międzyczasie modernizowany, zwiększono stopień sprężania z 6,2 do 6,8, co dało niewielki przyrost mocy i spadek zużycia paliwa. Silnik był bardzo elastyczny w pracy, nieskomplikowany, miał niskie wymagania odnośnie jakości paliwa. Zalety te zostały okupione dużym zużyciem paliwa i sporą masą samego silnika.

Później zmieniono w nim nieco kadłub i głowicę (zmiana kształtu komory sprężania, podniesienie stopnia sprężania, wprowadzanie systemu górno-zaworowego, tzn. zawory i prowadnice zaworów w głowicy, zawory napędzane od wałka rozrządu pozostawionego w kadłubie silnika poprzez układ popychacz-laska popychacza-dźwigienka- system znany jako OHV) i w ten sposób skonstruowano najpopularniejszy polski silnik: S-21 o mocy 70 KM, instalowany dalej w samochodach: Warszawa, Nysa, Tarpan, Żuk. Silnik S-21 był produkowany do lat 90. XX w.