Lutowanie bezołowiowe
Z Wikipedii
Lutowanie bezołowiowe – lutowanie przy użyciu stopu niezawierającego ołowiu.
W elektronice najczęściej do lutowania używany jest stop cynowo-ołowiowy. Jednakże od 1 lipca 2006 w Unii Europejskiej wprowadzono ograniczenie używania substancji niebezpiecznych w sprzęcie elektronicznym (dyrektywa RoHS), w tym ołowiu w stopach lutowniczych.
Wprowadzenie technologii wymaga zmiany parametrów pracy urządzeń lub wymiany ich na nowe dostosowane do nowej technologii. W technologii bezołowiowej występują trudności:
- zwiększona temperatura rozpływu lutowia,
- kulkowanie się lutowia bezołowiowego w piecach do lutowania rozpływowego oraz przy lutowaniu ręcznym ze względu na duże napięcie powierzchniowe.
Podczas lutowania na powierzchni rezystorów i kondensatorów na korpusie chipu powstawać mogą kulki kapilarne, przy czym w zależności od przyczyny ich powstawania mają one różne rozmiary. Przyczynami takimi są: gorące ześlizgnięcie się (załamanie, hot slump), niedostateczna rozpływność (smarnowność, spreadbility), zwilżalność czy fluidyzacja topnika podczas topienia lutu.
Punkt rozpływu stopu używanego przy lutowaniu bezołowiowym wynosi 215-220°C. Lut bezołowiowy jest matowy o nieco ziarnistej powierzchni, dlatego też wykrywanie niewłaściwych połączeń jest utrudnione.
Skład najczęściej używanych stopów do lutowania bezołowiowego:
- SnAg3,5 (221°C) - do zastosowań elektronicznych
- SnAg2,0 (221-226°C)
- SnCu0,7 (227°C) - do zastosowań elektronicznych
- SnAg3,5Bi3,0 (206-213°C)
- SnBi7,5Ag2,0 (207-212°C)
- SnAg3,8Cu0,7 (217°C)
- SnAg2,6Cu0,8Sb0,5 (216-222°C)
Dopuszcza się domieszkę poniżej 0,1% ołowiu.