Ludwik II Andegaweński

Z Wikipedii

Ludwik II de Valois (ur. 5 października 1377, zm. 29 kwietnia 1417 w Angers), książę Andegawenii, hrabia Maine, Prowansji, Forcalquier i Piemontu, pretendent do tronu Neapolu, najstarszy syn Ludwika I, księcia Andegawenii, i Marii, pani de Guise, córki Karola, hrabiego Blois.

Po śmierci swojego ojca w 1384 r. odziedziczył wszystkie jego tytułu i pretensje do królestwa Neapolu. W 1386 r. zmarł konkurent Andegawenów do władzy w Neapolu, Karol III z Durazzo. Królem został jego syn Władysław. Ludwikowi II udało się uzyskać wsparcie antypapieża Klemensa VII, który 1 listopada 1389 r. koronował Ludwika na króla Neapolu. Rok później Ludwik wyprawił się do Italii i wygnał Władysława z Neapolu.

Ludwik kontrolował Neapolu do 1399 r., kiedy to został wyparty zeń przez Władysława. Pozostał jednak w Italii i kontynuował wojnę z konkurentem. W 1409 r. odbił z rąk Władysława Rzym. W 1411 r., jako sojusznik antypapieża Jana XXIII, pokonał Władysława pod Roccasecca. Wkrótce jednak Ludwik utracił poparcie Neapolitańczyków i powrócił do Francji. Zmarł w 1417 r. w zamku Angers i tam został pochowany.

2 grudnia 1400 r. w Arles poślubił Jolantę (1384 - 14 listopada 1443), córkę króla Aragonii Jana I Myśliwego i Jolanty, córki Roberta I, księcia de Bar. Małżeństwo to dało Ludwikowi i jego potomkom prawa do tronu Aragonii. Ludwik i Jolanta mieli razem trzech synów i trzy córki:

• nieznana z imienia córka (ur. 1406), zmarła młodo
• Maria (14 października 1404 - 29 listopada 1463), żona króla Francji Karola VII
• Ludwik III (25 września 1403 - 12 listopada 1434), książę Andegawenii
• Rene (16 stycznia 1409 - 10 lipca 1480), książę Andegawenii i Lotaryngii
• Jolanta (13 sierpnia 1412 - 17 lipca 1440), żona Franciszka I, księcia Bretanii
• Karol (14 października 1414 - 10 kwietnia 1472), hrabia Maine

Poprzednik Ludwik I Andegaweński

Hrabia de Guise 1384-1417

Następca Rene Andegaweński