Dyskusja:Lidia Amejko

Z Wikipedii

Tu przeniosłem artykuły będące streszczeniem/ recenzją sztuk/ powieści napisanych przez Amejko a nie nadających sie do jej biogramu.

Senso to nazwisko znaczące. Kojarzy się z łacińskim "sensus", czyli "czucie, wrażenie, zmysł". Jak się niebawem okaże, nie bez przyczyny. Główny bohater sztuki jest człowiekiem sukcesu i pracoholikiem. Codziennie do późnego wieczora przygotowuje ważny raport dla Van Dycka, "grubej ryby" z centrali. Później kilka godzin snu w luksusowym mieszkaniu i z powrotem do komputera. Jednak pewnego ranka w życiu Senso zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Równolegle z radiowym komunikatem o powodzi na myjącego zęby bohatera zewsząd spływają strumienie wody. Co gorsza, woda gwałtownie wytryskuje też z jego wnętrzności (znakomite, bardzo realistyczne efekty specjalne!). Wkrótce jednak wszystko wraca do normy. Nie na długo. W pracy Senso słyszy w radiu informację o wybuchu metanu w kopalni. W efekcie trafia do szpitala z dotkliwie poparzonymi dłońmi. Mimo bólu i niewygodnych opatrunków, kontynuuje pracę nad raportem. Starannie unika też radiowych serwisów informacyjnych. Jednak pechowym zrządzeniem losu, jeden z nich "przyłapuje" go akurat w trakcie telefonicznej rozmowy z Van Dyckiem. Tym razem z eteru płyną wieści o gwałtownym trzęsieniu ziemi. Senso ponownie ląduje w lecznicy z poważnymi stłuczeniami i urazami kręgosłupa. Lekarze zauważają też u niego nadwrażliwość na dźwięk. Sprowadzony na pomoc neurolog weryfikuje te diagnozy. Według niego Senso jest człowiekiem, który zatracił wewnętrzny zmysł moralny. Dziwnym zrządzeniem losu "obowiązki" umarłej duszy przejęło jego ciało. Został wybrany, poddany procesowi, na który nie ma wpływu.

"Przemiana 1999" to spektakl bardzo dobrze zagrany i zrealizowany. Wartka, efektowna fabuła nie przesłania zawartych w tekście Amejko metaforycznych znaczeń, gier z literacką tradycją i gorzkiego szyderstwa (bezwzględne rekiny biznesu noszą nazwiska znanych malarzy). Reżyser umiejętnie stopniuje napięcie, a Zbigniew Zamachowski sugestywnie ukazuje, jak zamknięty w getcie bilansów i rachunków "japiszon" powoli uczy się inaczej patrzeć na świat. Temu bolesnemu procesowi towarzyszy sukcesywne znikanie kolejnych części ciała bohatera pod powłoką gipsu i bandaży. Ludzka poczwarka chowa się w kokonie. Czy kiedy przemiana dobiegnie końca, wyleci zeń piękny motyl?