Księga zaginionych opowieści
Z Wikipedii
Księga Zaginionych Opowieści to tytuł zbioru wczesnych opowiadań J. R. R. Tolkiena oraz dwóch pierwszych tomów wydanej przez Christophera Tolkiena wielotomowej Historii Śródziemia, w której prezentuje i analizuje manuskrypty tych opowiadań, będące najwcześniejszymi formami zespołu fikcyjnych mitów, które później stworzyły Silmarillion. Po każdej z Opowieści następują notatki i szczegółowy komentarz autorstwa Christophera Tolkiena.
Wiele imion i nazw w książce jest identycznych lub bliskich późniejszym wersjom, niektóre z nich jednak zupełnie nie przypominają swych ostatecznych form. J. R. R. Tolkien dość często zmieniał nazwy, czasem tworzył kilka nowych wariantów w jednym manuskrypcie, następnie po kolei je odrzucając. Mylący bywa fakt, że czasem nazwa odnosząca się do jednej rzeczy jest następnie stosowana do innej, tracąc pierwotne znaczenie.
Główne ramy książki wyznacza historia człowieka, który przybywa na wyspę Tol Eressëa zamieszkałą przez elfy. We wcześniejszych wersjach "Zaginionych Opowieści" człowiek ten nazywał się Eriol i pochodził z północnej Europy, w późniejszych wersjach był to Ælfwine, średniowieczny Anglik.
W książce można zauważyć więcej tego typu zmian i nie jest ona całkowicie spójna, gdyż nawet w trakcie pisania Tolkien zaczynał pisanie wcześniejszych części od nowa, gdy przychodziły mu do głowy nowe pomysły dotyczące opisywanego świata. W końcu porzucił Opowieści, lecz później zostały one wskrzeszone jako część szkiców o mitologii Śródziemia, które przerodziły się w Silmarillion.
