Jednostka leksykalna
Z Wikipedii
Jednostka leksykalna (leksem w języku programowania), to zdefiniowany w składni określonego jeżyka programowania zestaw znaków wybrany z alfabetu określonego systemu, reprezentujący pojedynczy element słownika.
[edytuj] Rodzaje jednostek leksykalnych
W różnych językach programowania mogą występować różne jednostki leksykalne. W większości typowych języków występują jednak pewne typowe jednostki leksykalne, pełniące określone, takie same lub bardzo zbliżone funkcje w porównywanych językach.
Typowe jednostki leksykalne:
- słowa kluczowe
- identyfikatory
- etykiety
- literały
- operatory
- separatory
- komentarze
- symbole specjalne.
W pewnych jeżykach może być tak, że granica podziału pomiędzy poszczególnymi leksemami, jest płynna lub ten sam leksem może należeć do różnych grup (ten sam w sensie reprezentacji znakowej, w zależności od kontekstu), np. w języku PL/I, w którym słowa kluczowe nie są zastrzeżone, co oznacza, że słowo, np. WHILE, może być słowem kluczowym ale także może być identyfikatorem, np. zmiennej.
[edytuj] Wyodrębnianie jednostek leksykalnych
Analizowany przez translator kod źródłowy jest ciągiem znaków, z których należy wyodrębnić jednostki leksykalne. Definicja języka powinna jednoznacznie określać sposób ich wyodrębniania, tak aby kod źródłowy był jednoznacznie interpretowany.
Przykładem ilustrującym zagadnienie wyodrębniania jednostek leksykalnych ze strumienia wejściowego kodu źródłowego, jest zapis wyrażenia w języku C i pokrewnych językach:
a=b+++c;
który to zapis, dzięki obowiązującej w tym konkretnym języku jednoznacznej zasadzie, że kolejną jednostką leksykalną jest najdłuższy ciąg znaków, który może stanowić pewną jednostkę, jest zawsze interpretowany jak zapis:
a=(b++) + c;
a nie jak różny od niego zapis:
a=b+ (++c);
[edytuj] Rola jednostek leksykalnych
Choć kod źródłowy zbudowany jest na najniższym poziomie z określonego zestawu znaków, to dla programisty i translatora, podstawowym poziomem rozpatrywania kodu źródłowego jest poziom jednostek leksykalnych, jako podstawowych składowych kodu źródłowego, mających zdefiniowane znaczenie w danym języku. Z jednostek tych budowane są zdania, realizujące określony algorytm. Dobrze zdefiniowany zbiór jednostek leksykalnych ułatwia pisanie programów i zmniejsza ryzyko powstawania błędów. I odwrotnie, podany wyżej przykład języka PL/I, przy niezdyscyplinowanym stylu programowania, może zwiększać ilość błędów logicznych, trudnych do wychwycenia.
