Janusz Domagalik
Z Wikipedii
Janusz Domagalik (ur. 5 lipca 1931 w Czeladzi, zm. 27 grudnia 2007 w Warszawie) – polski prozaik, dziennikarz, autor słuchowisk radiowych i widowisk telewizyjnych.
Ukończył filologię polską w Wyższej Szkole Pedagogicznej. Debiutował w 1950 roku jako dziennikarz. W latach 1956-1968 był naczelnym redaktorem "Świata Młodych", od 1968 roku kierownik Naczelnej Redakcji Programów dla Dzieci w Polskim Radiu.
Jako pisarz debiutował opowiadaniem Męska sprawa.
[edytuj] Nagrody
- 1964 – nagroda w konkursie wydawnictwa "Horyzonty" za utwory Pieska moja niebieska i Idąc do siebie
- 1971 - Państwowa Nagroda Austriacka za "Koniec wakacji"
- 1975 – nagroda Prezesa Rady Ministrów za całokształt twórczości dla dzieci i młodzieży
- 1977 – Order Uśmiechu
- Orle Pióro
[edytuj] Twórczość
- 1963 Męska sprawa (opowiadanie; debiut)
- 1964 Pieska moja niebieska (opowiadanie)
- 1966 Koniec wakacji (zekranizowana; lektura do klasy 8 szkoły podstawowej za PRL-u)
- 1967 Księżniczka i chłopcy (nowele)
- 1968 Pięć przygód detektywa Konopki
- 1970 Idąc do siebie (opowiadanie)
- 1971 Marek (opowiadanie)
- 1972 Skarb szeryfa (opowiadanie)
- 1974 Irmina (opowiadanie; ciąg dalszy Marka)
- 1976-1977 cykl Banda Rudego (zekranizowany): Taki sobie Pająk (1976), Frontowa historia (1976), Gdzie jest sztandar? (1976), Wielka akcja (1977)
- 1977 Zielone kasztany (połączenie Marka i Irminy)
- Jak mała Agata szła na koniec świata
