Hipoplazja
Z Wikipedii
Hipoplazja (łac. hypoplasia, z gr. υπο = mało + πλασσειν = tworzyć) - typ niecałkowitej morfogenezy, polegający na zbyt słabym wykształceniu się narządu przebiegającym ze zmniejszeniem ilości komórek. Hipoplazji narządu często towarzyszy upośledzenie jego czynności. Hipoplazja narządów nierzadko wchodzi w skład obrazu klinicznego zespołów wad wrodzonych, może też stanowić wadę izolowaną. Termin wprowadzony przez Rudolfa Virchowa w 1870 roku.
[edytuj] Przykłady hipoplazji
- mikrocefalia, czyli małogłowie (microcephalia)
- hipoplazja żuchwy, czyli mikrognacja (micrognathia)
- hipoplazja warg (microcheilia)
- hipoplazja tarczycy (hypoplasia glandulae thyroideae) w zespole Di George'a
- mikrocja (microtia) - hipoplazja małżowin usznych
- mikroglosja (microglossia) - hipoplazja języka
- mikromelia (micromelia) - niedorozwój kończyn
- hipodaktylia (hypodactylia) - niedorozwój palców
- hipoplazja jąder (hypoplasia testes) w zespole Klinefeltera
- hipoplazja szkliwa (hypoplasia enameli) w hipoplazji Turnera.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Bibliografia
- Lech Korniszewski Dziecko z zespołem wad wrodzonych. Diagnostyka dysmorfologiczna. Wyd. II, PZWL 2005 ISBN 83-200-3042-0.
- Jerzy Stachura, Wenancjusz Domagała Patologia znaczy słowo o chorobie. T. 1, Patologia ogólna. Wydawnictwo Polskiej Akademii Umiejętności, Kraków 2003. ISBN 83-88857-65-7.
