Helena Trojańska
Z Wikipedii
Helena Trojańska (gr. Ἑλένη Helene) - w mitologii greckiej córka Zeusa (pod postacią łabędzia) i Ledy, wykluła się z jaja Ledy. Helena była siostrą Kastora i Polluksa, braci Dioskurów i Klitajmestry. Uchodziła za najpiękniejszą kobietę swoich czasów. Z wielu starających się o jej rękę zalotników wybrała Menelaosa, przyszłego króla Sparty, i poślubiła go. Jej przybrany ojciec Tyndareos zobowiązał innych, by w razie potrzeby pośpieszyli z pomocą wybranemu przez Helenę oblubieńcowi.
Helena miała z Menelaosem córkę Hermionę. Jednak w wyniku sporu trzech bogiń: Hery, Afrodyty i Ateny, spowodowanego przez Eris, została przyrzeczona królewiczowi trojańskiemu Parysowi, który ją porwał do Troi. Menelaos by odbić ukochaną zorganizował wyprawę pod dowództwem swego brata, Agamemnona, przeciw Troi. Po 10 latach wojny Troja została zdobyta. W międzyczasie, po śmierci Parysa, Helena została żoną Deifobosa. Ujrzawszy jej niezmienione mimo upływu czasu piękno Menelaos wybaczył jej niewierność i lata rozłąki i zabrał jako małżonkę na swój dwór w Sparcie.
Jako bohaterka epopei Homera, Iliady i Odysei, stała się symbolem triumfującej urody kobiecej.
Według Stesichorosa w Troi miał się znajdować tylko fantom Heleny, ona sama zaś przebywała w Egipcie, skąd zabrał ją Menelaos powracający spod Troi.
Według zaś Eurypidesa jest odpowiedzialną za okropności wojny trojańskiej, chytrą kokietką, zimną, próżną i nieczułą na tragedię, której była przyczyną.
