Gdańskie Seminarium Duchowne
Z Wikipedii
Gdańskie Seminarium Duchowne - katolicka uczelnia wyższa z siedzibą w Gdańsku Oliwie, położona na terenie dawnego klasztoru pocysterskiego na zapleczu Archikatedry Oliwskiej, założona w 1957 r. przez biskupa gdańskiego Edmunda Nowickiego.
4 stycznia 1958 roku miało miejsce uroczyste poświęcenie seminarium przez Prymasa Polski ks. Stefana kard. Wyszyńskiego. W 1992 roku przy okazji reorganizacji polskiej organizacji kościelnej i podniesieniu diecezji gdańskiej do rangi metropolii nastąpiła zmiana nazwy z Biskupiego Seminarium Duchownego na Gdańskie Seminarium Duchowne. Po 41 latach istnienia w 1998 roku przekazano zarząd seminarium w ręce księży diecezjalnych (do tej pory prowadzone było przez Zgromadzenie Księży Misjonarzy Św. Wincentego à Paulo) oraz gruntownie odnowiono i zmodernizowano budynki. Podczas pobytów w Gdańsku w czerwcu 1987 roku i w czerwcu 1999 roku Jan Paweł II mieszkał na terenie Seminarium, w specjalnie przygotowanym apartamencie. Od kwietnia 2004 uczelnia jest afiliowana do wydziału teologicznego Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie (w latach 1973-1994 - do Papieskiego Wydziału Teologicznego w Poznaniu, a od roku 1994 do Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie).
[edytuj] Rektorzy seminarium:
- ks. Antoni Baciński (1957-1967)
- ks. Teofil Hermann (1967-1971)
- ks. Tadeusz Gocłowski (1971-1973)
- ks. Władysław Bomba (1973-1982)
- ks. Tadeusz Gocłowski (1982-1983)
- ks. Jan Telus (1983-1984)
- ks. Józef Kapuściak (1984-1990)
- ks. Jan Telus (1990-1994)
- ks. Stanisław Wypych (1994-1998)
- ks. Jacek Bramorski (od 1998)
