Gammakamera
Z Wikipedii
Gammakamera, inaczej kamera scyntylacyjna - w scyntygrafii to urządzenie diagnostyczne do badań narządów, w których nagromadzony jest radioizotop. Wyposażony jest on w detektor o dużym polu widzenia. W detektorze znajduje się kryształ scyntylacyjny, który pod wpływem promieniowania jonizującego (najczęściej gamma) emituje błyski świetlne (scyntylacje).
Na powierzchni kryształu umieszczonych jest 20 do 120 powielaczy fotoelektronowych, w zależności od pola widzenia i typu aparatu. Im dany fotopowielacz znajduje się dalej od miejsca wystąpienia scyntylacji, tym słabszy powstaje impuls elektryczny (mniejsza amplituda). Sygnały ze wszystkich powielaczy są przekazywane do macierzy kodującej pozycję i po odpowiedniej selekcji odtworzone na ekranie lampy oscyloskopowej. W ten sposób następuje odwzorowanie rozmieszczenia radioznacznika w ustroju w postaci rzutu na płaszczyznę.
Przed kryształem znajduje się dodatkowo kolimator, który przepuszcza jedynie promienie prostopadłe do powierzchni kryształu.
Aby otrzymane scyntygramy były ostre i czytelne, a wyniki badań nie budziły wątpliwości, grubość kryształu musi być niewielka (ok. 1,5 cm). Natomiast, żeby w tak cienkim krysztale efektywność rejestracji energii była maksymalna, należy odpowiednio dobrać radioizotop pod kątem ilości emitowanej energii, najlepiej nadaje się do tego 99mtechnet.
[edytuj] Źródła
- S. Nowak, K. Rudzki, E. Piętka, E. Czech Zarys medycyny nuklearnej Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 1998
- Z. Kazimierczuk Wszechwiedzące izotopy Wydawnictwo "ALFA", Warszawa 1985
