Doktryna Monro-Kelliego
Z Wikipedii
Doktryna Monro-Kelliego to wypracowana w XVIII i XIX wieku teoria, głosząca, że objętość przestrzeni wewnątrzczaszkowej jest wielkością stałą, stanowiącą sumę trzech składników: tkanek mózgowia (około 80%), krwi (około 12%) i płynu mózgowo-rdzeniowego (około 8% objętości). Zgodnie z doktryną Monro-Kelliego przyrost każdego z tych trzech składników odbywa się kosztem objętości pozostałych dwóch. Eponim upamiętnia dwóch uczonych, którzy pierwsi przedstawili hipotezę: Alexandra Monro II (1733-1817) i George'a Kelliego.
[edytuj] Bibliografia
- Mokri B. The Monro–Kellie hypothesis: Applications in CSF volume depletion. Neurology, 56, 2001, 1746–8 PMID 11425944