Bojaźń Boża

Z Wikipedii

Bojaźń Boża - w religii chrześcijańskiej towarzyszy ona doświadczeniu misterium Boga - tajemnicy fascynującej i strasznej zarazem. Pojęcie strachu przed przerażającą mocą Bożą ustępuje miejsca bojaźni, rozumianej jako pełna szacunku i ufna wdzięczność.

Bojaźń Boża jest jednym z siedmiu darów Ducha Świętego.

Należy rozróżnić bojaźń jako strach, uczucie lęku, które pojawia się i mija, od bojaźni Bożej - trwałej postawy serca ludzkiego wobec swego Stwórcy.

Pierwsze to uczucie, onieśmielenie, wynikające z zetknięcia się stworzenia z majestatem Bożym, z tajemnicą, która przekracza ludzkie możliwości pojmowania. To uczucie towarzyszyło często w momentach objawień, Mojżeszowi, gdy rozmawiał z Bogiem w krzewie ognistym, Maryi, gdy przyszedł do niej Archanioł Gabriel i wielu innym. Ludzki lęk Bóg uspokaja, mówi "Nie bój się", "Nie lękaj się". Bóg pragnie wyzwolić człowieka z lęku. Wolność od lęku jest jednym z owoców postawy bojaźni Bożej.

Natomiast bojaźń Boża - to stała postawa ludzkiego serca : „Bojaźń Pańska szczera, trwająca na wieki” (Ps 19, 10). Obok miłości, wiary i służby jest najbardziej pożądaną postawą stworzenia wobec swego Stwórcy. Jak mówi bogobojny Hiob "Bojaźń Pańska zaiste mądrością, roztropnością zaś zła unikanie." Bojący się Pana troszczą się o to, by Go nie obrażać, by Go słuchać, by Bóg był na pierwszym miejscu. Taka postawa leczy lęki ludzkie i przynosi pokój serca. „Którzy boicie się Pana, zawierzcie Mu” (Syr 2, 8). Kto się Boga boi - ten się nic nie boi.

Bojaźń Boża jest darem, o który modlił się król Dawid: "skłoń moje serce ku bojaźni Twego imienia!" (Ps 86,11b).

[edytuj] Owoce Bojaźni Bożej

Wiąże się ona z respektem dla woli Bożej.

Bojaźń Pańska jest szkołą mądrości (Prz 15,33)

Chroni także od przejawów pychy. Wypływa z niej uwielbienie, głęboki szacunek wobec Boga nieskończenie czystego i świętego oraz uznanie Jego suwerennych praw jako Stwórcy. Nawet sceptyczny Kohelet mówi:

Boga się bój i przykazań Jego przestrzegaj, bo cały w tym człowiek! (Koh 12,13)

W jednym z tekstów mesjańskich prorok Izajasz występuje ze słowami:

I spocznie na nim Duch Pański (...) duch wiedzy i bojaźni Pańskiej. 
Upodoba sobie w bojaźni Pańskiej (Iz 11,2-3)

[edytuj] Bojaźń Boża w Nowym Testamencie

Dar bojaźni Bożej jest tym usposobieniem duszy, które sprawia, że pod działaniem Ducha Świętego odczuwa ona jakby instynktownie, wraz z wielkim szacunkiem dla Bożego majestatu i bezgranicznym upodobaniem w Jego ojcowskiej dobroci, żywy wstręt i odrazę do wszystkiego, co mogłoby obrażać tak dobrego, miłosiernego i miłości godnego Ojca: W duszy ożywionej tym darem — pisze św. Teresa z Avila- góruje ponad wszystkim bojaźń obrażania Boga, swego Pana i gorące pragnienie, by czynić we wszystkim Jego świętą wolę.

Tak pojęta bojaźń Boża nie musi wiązać się z uczuciem strachu, ale z głębokim szacunkiem i uznaniem wyższości Boga nad wszelkim Jego stworzeniem.

W NT Jezus, jak mówi, jest jedno z Ojcem i przyszedł, aby pełnić wolę Ojca. Często sam uspokaja apostołów: Nie bójcie się! Jak pisze Św. Jan:

W miłości nie ma lęku,
lecz doskonała miłość usuwa lęk,
ponieważ lęk kojarzy się z karą.
Ten zaś, kto się lęka,
nie wydoskonalił się w miłości (1 J 4,18)

Bojaźń Boża chroni od pychy. Bojaźni Bożej musi towarzyszyć dziecięca ufność w Boże miłosierdzie i niezłomna wiara w Jego wierność, że nas podtrzymuje (1 P 5,10)

Apostoł Paweł napomina: „zabiegajcie o własne zbawienie z bojaźnią i drżeniem, albowiem to Bóg jest w was sprawcą i chcenia, i działania” (Flp 2, 12-13)