Bitwa pod Starym Wielisławiem

Z Wikipedii

Bitwa pod Starym Wielisławiem miała miejsce 27 grudnia 1428 roku podczas wojen husyckich. W grudniu siły taborytów pod dowództwem Jana Kralovca weszły do Kotliny Kłodzkiej i rozbiły się warownym obozem między Starym Wielisławiem a Szalejowem. Obóz był doskonale zabezpieczony a husyci pod jego osłoną dokonywali grabieży okolicznych terenów oraz szachowali załogę Kłodzka. Stacjonarny charakter husyckiej wyprawy próbował wykorzystać książę ziębicki Jan głównodowodzący armią przymierza antyhusyckiego. Książę ziębicki zerwał zawarte pod przymusem przymierze z husytami i na czele oddziałów śląskich wkroczył na ziemię kłodzką. Podczas szybkiego marszu, późnym popołudniem 27 grudnia oddziały Jana Ziębickiego natknęły się na siły husyckie w rejonie wsi Stary Wielisław. Pomimo braków własnych taborów, książę ziębicki zdecydował się na walną bitwę. Przeprawił siły przez Bystrzycę Dusznicką i z marszu uderzył na utworzony przez siły czeskie wagenburg. Nierozważny, frontalny atak ciężkozbrojnego rycerstwa śląskiego zakończył się militarną katastrofą. Pod siłą husyckiego ognia uderzenie błyskawicznie się załamało, a armia Jana Ziębickiego poszła w rozsypkę. Dzieła zniszczenia dokończyło kontruderzenie sił czeskich. Sam książę ziębicki Jan podczas ucieczki, przy forsowaniu Bystrzycy Dusznickiej upadł wraz z koniem i został zabity przez husytów biorących udział w pościgu za uchodzącymi siłami śląskimi. Szacuje się, że w bitwie poległo około 650 Ślązaków. Wraz z śmiercią Jana Ziębickiego wygasła linia Piastów ziębickich a księstwo ziębickie włączono bezpośrednio do posiadłości koronnych królów czeskich.