Benita von Falkenhayn
Z Wikipedii
Baronessa Benita Ursula von Falkenhayn, z domu von Zollikofer - Altenklingen (ur. ok 1900 - zm. 18 lutego 1935) - niemiecka arystokratka i współpracowniczka agenta polskiego wywiadu, majora Jerzego Sosnowskiego.
Von Falkenhayn pochodziła z rodziny szwajcarskiej. Na początku lat 30. poznała majora Sosnowskiego, który podał się jej za arystokratę. W owym czasie rozwiodła się z mężem i nawiązała bliską współpracę z majorem. Byli również kochankami. Wedle zorientowanych osób Benita była zakochana w Sosnowskim i miała nadzieję, że zostanie jego żoną. Mimo wysokiego stanowiska społecznego i w pracy Benita von Falkenhayn była zubożałą arystokratką.
W roku 1935 aresztowano ją i osądzono za szpiegostwo. 16 lutego Benita i jej przyjaciółka (również współpracownica majora i urzędnik Ministerstwa Wojny Rzeszy Renate von Natzmer) zostały uznane winnymi zdrady i skazane na śmierć przez ścięcie toporem. Hitler odrzucił ich prośbę o łaskę oraz prośbę skazanego na dożywocie Sosnowskiego o umożliwienie ożenienia się z Benitą. Zostały stracone 18 lutego 1935 w więzieniu Berlin-Plötzensee przez kata Carla Gröplera. Sosnowski, którego chronił immunitet i zwyczaje odnośnie traktowania schwytanych szpiegów z zagranicy, został wkrótce odesłany do Polski. W chwili śmierci Benita von Falkenhayn miała 35 lat.
W roku 1938 Hitler zadekretował, że od tamtej pory wyroki śmierci w Niemczech mają być wykonywane tylko przez powieszenie i zgilotynowanie.
