AS.34 Kormoran
Z Wikipedii
AS.34 Kormoran | |
Dane podstawowe | |
Państwo | Niemcy |
Producent | MBB, EADS |
Typ | kierowany pocisk rakietowy powietrze-woda klasy "odpal i zapomnij" |
Historia | |
Data konstrukcji | 1970 (pierwsze odpalenia) |
Lata produkcji | 1973-? (Kormoran) 1991- (Kormoran-2) |
Używana w latach | 1973-obecnie |
Dane techniczne | |
Długość | 4440 mm |
Średnica | 344 mm |
Rozpiętość | mm |
Napęd | dwustopniowy silnik rakietowy na paliwo stałe |
Prędkość | 0,9 Ma |
Naprowadzanie | aktywne radarowe |
Masa | 600 kg (630 kg - Kormoran-2) |
Masa głowicy | 165 kg (220 kg - Kormoran-2) |
Zasięg | 23 km (30 km - Kormoran-2) |
Użytkownicy | |
Niemcy |
AS.34 Kormoran — niemiecki kierowany przeciwokrętowy pocisk rakietowy powietrze-woda.
[edytuj] Historia
Pocisk Kormoran został opracowany przez niemiecki koncern Messerschmitt-Bölkow-Blohm (MBB, obecnie część EADS) we współpracy z francuskim Nord Aviation (późniejszym Aérospatiale), prace nad nim rozpoczęto w 1964. Powodem rozpoczęcia prac było to, że brane pod uwagę przez niemieckie lotnictwo pociski: amerykański AGM-12 Bullpup i francuski AS.30 nie spełniały wszystkich wymagań na pocisk przeciwokrętowy. Jako podstawę do nowo opracowanego pocisku przyjęto konstrukcję francuskiego pocisku AS.33, w związku z czym nowy pocisk otrzymał oznaczenie AS.34, zgodne z francuskim systemem nazewnictwa. Od 1967 Nord Aviation zajęło się głównie rozwojem własnego pocisku przeciwokrętowego Exocet, a AS.34, rozwijany odtąd jedynie dla lotnictwa niemieckiego, otrzymał wówczas nazwę Kormoran.
Pierwsze odpalenia prototypów pocisku miały miejsce w 1970, z samolotu F-104G. Od 1973 rozpoczęto produkcję seryjną i zbudowano ok. 350 pocisków Kormoran. Ich nosicielem w lotnictwie niemieckim stały się samoloty F-104G, następnie Panavia Tornado.
W 1983 rozpoczęto rozwój nowej wersji pocisku Kormoran-2. Główne zmiany zaszły w elektronice, układy analogowe zamieniono cyfrowymi, bardziej odpornymi na środki walki radioelektronicznej. Zastosowano ulepszony radar i mocniejsze silniki, przez co wzrósł też zasięg do 30 km. Masa pocisku wzrosła o 30 kg, do 630 kg, lecz na skutek lżejszych układów elektronicznych masa głowicy bojowej wzrosła o 55 kg (do 220 kg). Pierwsze odpalenia miały miejsce w 1986, od 1991 wyprodukowano ok. 140 pocisków Kormoran-2.
Pociski rodziny Kormoran nie zostały użyte bojowo.
[edytuj] Konstrukcja pocisku
Pocisk posiada kadłub o przekroju kołowym, zakończony z przodu opływowym ostrołukowym stożkiem. Około środka pocisku znajdują się symetrycznie na obwodzie cztery krótkie skrzydła o dużym skosie, a w części tylnej cztery stery. W części przedniej znajduje się układ sterujący, za nim głowica bojowa, a w części tylnej dwustopniowy silnik rakietowy na paliwo stałe. Pierwszy stopień startowy ma czas palenia się 1 sekunda, drugi - marszowy - 100 sekund. Pocisk samonaprowadza się aktywnie na cele za pomocą własnego radaru; działa w trybie "odpal i zapomnij" (Fire and Forget - nie wymaga kierowania po odpaleniu). Minimalna wysokość lotu wynosi 30 m nad powierzchnią morza, w celu utrudnienia wykrycia.